MOMENTO

Si por alguna extraña razón

Tuviera que elegir un momento de este año

Un solo momento
Aquel que resumiera todo
Todo
Lo que me ha pasado
Lo que he vivido
Estaría tentado a escoger los momentos de gloria
Que los hubo
Pero no sería suficiente
Quizás me decantase por los momentos de fracaso
Que los hubo
Pero no sería honesto
Ni siquiera me quedaría con los momentos mágicos
En los que siempre
Tú
Me has acompañado
Si tuviera que elegir un momento de este año
Ese momento
Que englobara todo lo que la vida me ha ofrecido
Escogería ese instante
Esos escasos segundos
En los que el otro día
Y no hablo de todos los días que lo has hecho
Momentos de intensa vida
Sino del otro día
Hablo del otro día
Colocaste tu cabeza en mi pecho
Cansada
No, cansada no es la palabra
Tranquila quizás sea más conveniente
Cerraste los ojos
Respiraste profundamente
Y yo imaginaba las uñitas pintadas de tus pies
Mientras pensaba en mi presente
Mirando desde mi cama
Tu cama
La niebla a través de la ventana.

Insensible

Os meus iris dilatados

soñaron con converterme

nun ser diminuto, invisible,

imperceptible para todas as olladas,

con mergullarme nunha perspectiva diferente

onde a soidade sería sempre ben achada...

Pasear polo medio das herbas da fame

sen deixar recendo nin pegada

que seguir na miña marcha.

Ter un contacto mínimo co aire

e descansar nos pétalos suaves

das flores que medran a carón do chan,

esas que se esmagan cando un vai correndo

polos prados nun día de sol radiante.

Cruzar os charcos en follas de nogueira

coidando de saltar nas pedras das beiras

para non mollar os pés con auga sucia.

Levar ao lombo as lembrazas,

como fan os caracois,

acompañada polo ritmo

do camiñar laborioso das formigas.

Abanearme nos talos febles

mentres adormezo coa nana

do bater de ás das xoaniñas.

Sentar na envoltura seca das sementes

e deitarme nos buratos interiores das cabazas

para seguir a soñar

que son pequena e inapreciable.

Natureza

Na túa ausencia,

quería chuchar as pingas de auga

do brión que medra nos muros

como ti lambes as bágoas

que penduran das miñas pestanas en cada despedida,
lamber o breixo rosado que cobre a superficie

das rochas do monte

do mesmo xeito no que ti sorbes

os vértices dos meus peitos,
sorber o salitre

que adorna os corais mariños

de igual maneira que ti zugas

as pingas de suor que esvaran pola miña caluga ,
zugar a sarabia das pólas núas

nos outonos das acacias

da forma en que ti o fas

coa saliva dos meus beizos.

Soñaba con recolectar

as flores das xestas

para pintar de amarelo o noso leito,
coleccionar vagalumes

que decorasen o noso ceo

con luz tenue polas noites,
tosquiar rabaños enteiros

para tecer un edredón

que amparase o teu corpo do frío.

Ansiaba coller paos

e coser follas de palmeira

para fabricar parasoles

que protexesen os teus ollos

dos raios do sol,
espremer os froitos dos acivros

cos meus dentes

e regalarche o seu zume

coa lingua cando sentises sede,
repartir pétalos de magnolias

sobre os camiños empedrados

para que non mancases

os teus pés descalzos,
soprar aos dentes de león

e ser quen de controlar o vento

debuxando figuras no aire cos seus lóbulos,
ensiñarche o significado

da dozura no teu padal

esquilmando enxames coas miñas mans.

Soñaba en ti toda a natureza porque en toda a natureza véxote a ti.

Espolio

Chegaches ao meu reino
sen afán de conquista,
coas mans limpas
e sementando verdade coas túas palabras.

Cada un dos pasos que afundían
as miñas terras baixo os teus pés
agardaba un xesto de aprobación
e sempre preguntabas
antes de arrincar as flores
que cuspían as enredadeiras dos muros.

Acariñabas a cortiza das árbores
respectando o seu zume
e tan só recollías as follas
que atopabas tiradas no chan.

Camiñabas pola herba
escoitando o piar dos paxaros
sen tentar adiviñar de onde viña
ou ver as cores das súas plumas.

Observabas os solpores
cos ollos pechados para abrilos
cando sentías a miña presenza
ao teu carón cubrindo o oco
que conservaba a miña forma no banco de pedra.


Unha mañá espertei
abrazando o teu corpo ausente
e comprendín.

Non houbo efusión de sangue,
nin golpes,
nin feridas abertas na miña pel.

Non apreciei derrubamentos,
nin un só vidro roto,
ningún deterioro.

Pero nese intre entendín
que me desposuíras de todos os meus dominios
e que serían teus por sempre.

Orballo

Humedécesme como os vermes
que fecundan a carne dos froitos
rompendo o silenzo onde os corvos
peteiran corazóns esgazados ao aire libre.

Cada canto da miña masa
brúa na procura desesperada
do vapor que desprende a túa materia
ao tempo que a néboa penetra no interior das farolas
escachando as lámpadas.

Escuridade nas rúas
mentres a miña lingua borda en ti formas abstractas.
Lambes o punto de unión das miñas pernas
rociando o seu interior
con pequenísimas barbullas salgadas
e agrado que o día aprace a súa chegada
suplicándolle unha tregua
en tanto que extingo os sabores das túas substancias
satisfacendo a miña sede.

aire deshabitado

Eu amábate en todos os lugares
desertos onde habita a soidade.

Gustábame andar sen rumbo
nas prazas baleiras pola noite,
pasear afundindo os pés na area
fría das praias en inverno,
agarrar con forza
os peitorís metálicos dos portos,
deitarme na herba verde
dos xardíns abandonados,
sentarme nas pedras dos muros
dos castelos en ruinas…
Sempre acompañada do teu recordo.

Esperaba no penúltimo chanzo da escaleira
dous días de cada sete
que me acariñaras de lonxe coa túa ollada
mentres metías as chaves na porta
tentando abrila con esforzo.

Despois de 3 horas,
ansiaba percorrer as falanxes dos teus dedos
cos meus dentes.
Agardaba a humidade do teu alento nas coxas,
a mestura dos teus susurros
coas pequenas ás de bolboreta
que habitaban o meu ventre.

Ti tinguías o ceo de cores cálidas
cada vez que me amabas
nos leitos de palla branca.
Penetrabas a miña natureza
cunha semente descoñecida cada vez.
Regabas os meus beizos
co teu mel transparente
de cana de azucre.


Todo para rematar
e comezar de novo nun devezo…
Devezo de ti…
Un devezo continuo
de liñas rectas e curvas
esculpindo formas inflamables.

lembranzas

Non adiviño qué clase de conexión
establecemos ti e mais eu coa natureza.
A facilidade coa comprimimos
nun mesmo movemento
e exhalamos nun salouco
todas as nosas sensacións.
Cómo podemos reclamar
á chuvia cos nosos corpos
facendo que se presente de súpeto,
empaparnos e teñamos que saír correndo
como parte dun xogo de dous nenos no patio dun colexio.

Tropezar contigo buscando
a colocación de letras de cancións sobre notas musicais
que noutro tempo soaban dun xeito distinto.

Atoparte e atoparme
colgando nun tendal de soños infinitos
cada un dos versos de poemas
que antes de ti tiñan outro significado.

Cear espaguetis ás catro da mañá,
facer da ducha unha terma,
refuxiarme dos morcegos entre os teus brazos,
entender outra cousa cando se pronuncia a palabra “cama”,
ser capaz de ignorar os ruidos, a xente
e o resto do mundo
por un intre só con escoitarte
e afundir nos teus ollos
para seguir a encher o meu álbum con lembranzas...

Senso

Nunca o dixen, pero fixéchesme atopar
o verdadeiro significado das palabras.
Sentir as verbas letra a letra
navegando en min,
paseando polos meus recantos
e deixando neles todas as tonalidades
que a Primavera fai estalar nas flores.

Podería subir ata as nubes
e cubrir o ceo cun tapiz
suxeito por alfileres
cheo de imaxes e momentos
só por arrincar na túa face un sorriso.

A túa felicidade enche as miñas veas
dun sangue novo cada vez
que flúe con tanta forza
que fai palpitar os meus órganos
desaforadamente, case devecendo por saír fóra.

O teu simple recordo
desata en min unhas ansias tan salvaxes
como a violencia coa que a hedra
penetra nas pedras desfacendo os muros.

Desexo de vida.
Iso aprendín de ti:
un guía que me descubriu
os segredos dos instintos
entre postas de sol e amenceres
a través do lente do seu calidoscopio máxico.

fogueira

Noite amarela.

As estrelas baleiraban a súa luz

nas túas pupilas anhelantes

mentres ollabas o meu corpo

membro a membro

e quentabas cada parte sen tocala,

proxectando nel os teus desexos

a través dos ollos.

Todo era escuridade arredor de nós,

pero as nosas peles reflectían

un matiz dourado e cálido

como chama de vela

no medio do leito.

Consumímonos un noutro durante horas

sofocando a fogueira

cos nosos líquidos de cando en vez

ata deixar as nosas cinzas desprendendo fume

co primeiro raio de sol que escorregou

entre os ocos das persianas.

Descoñecido

É curioso.
Apenas coñecía de ti os ruxidos
que emites ao tempo que arremetes contra min,
pero admiraba profundamente
a sensibilidade coa que acariñas os bordes
das páxinas dos teus libros
mentres te observo
con ollos de nena
dende o marco da porta.

O tempo pasou,
e non hai noite que me deite
con outra imaxe na miña mente…
o teu amplo sorriso.


É certo que ás veces a miña soidade
me empurra a ansiar
uns brazos que me aperten
mentres morre unha bágoa
na miña lingua,
pero sempre son os teus.
Sempre ti.

Non hai día que non pense
por qué a fortuna me fixo o agasallo
de tropezarmos no mesmo camiño.

Agradezo a seguridade
coa que apertas a miña man
cando camiñas ao meu carón
nos meus momentos difíciles
e a confianza que depositas en min
cando me fas partícipe dos teus atrancos.


Pero segues a ser ese descoñecido
que me adicou un sorriso canso
entre táboas de madeira que rexían con pasos
e catro paredes escuras.
O mesmo ó que biquei nos beizos
con sabor a cervexa
unha noite na que non agardaba nada
e rematei por emborrachar de ti.

E agora non quero máis.

Non quero máis que os teus ruxidos descoñecidos,
a sensibilidade de descoñecido coa que acariñas,
o teu amplo sorriso de descoñecido,
os teus brazos descoñecidos,
a seguridade descoñecida coa que apertas a miña man
e a confianza de descoñecido que depositas en min.

insomnio

Hoxe descanso coa imaxe do roce dos teus dedos,
pero mañá deitarei os meus desexos xunto aos teus
entre fíos que faremos nosos a base de desaugarnos.
Poñerémolos fronte a fronte
coa intención de que as nosas pálpebras
non se pechen máis que para acompañar
a collida de novos alentos
que desprenderán sons intelexibles
fóra da roupa da cama.

Íspeme limpa de todo o que poida
interferir entre as nosas formas
derretidas unha noutra
e óllame enteira de ti,
cuberta do mel que fabricas co traballo das abellas
para cubrir o meu corpo coas túas pegadas
de cabalo desbocado.

Modela a miña silueta de barro quente
ao teu antollo coa única formalidade
de unir os nosos bafexos
en suspiros tan exactos
que dilaten as dimensións da atmosfera
ata fender as nubes.

Descarga en min todas as forzas
que resista a túa carne
húmida de fatiga e conforto
como os embates que a auga revolta
ceiba na rexeza dos acantilados.


E por fin ofértame o teu peito
suave de talos, herbas e follas
para que expire nel o cansanzo
de entregarme a ti na eternidade dun intre.

forza de mar

Areixa mariña
que dilata os poros ata facelos inmensos
mentres as nosas pupilas
adquiren o tamaño da lúa chea.

O son da auga xeada
que penetra nas rochas
marca o impecable compás
que seguimos en cada pulo.

Cavo nichos na area
onde soterrar palabras
que non quero esquecer,
tan profundos que o sangue
que escoa polas miñas mans
tínxeos do vermello da posta do sol.

Busco unha táboa que me impida
naufragar nas túas profundidades
e rescatar o pouco que quedará de min

no teu recordo despois da marusía.

Outono

Abro a fiestra e de súpeto
un aire frío penetra no cuarto
enchéndoo de olor a outono.

As follas tambaléanse nas árbores
coa melancolía da que gozan
as despedidas nas estacións de autobuses.

As primeiras gotas de chuvia caen tímidamente
coa resignación da volta a algo xa coñecido
e os veciños comezan a agochar a roupa
nos tendais das galerías interiores.

As xentes camiñan polas rúas
sen establecer direccións claras
e resulta difícil atopar un sorriso
baixo as bufandas e os colos altos.

A lembranza de cancións con notas murchas
fainos achar de menos cousas que non temos
desexando que pasen dúas estacións de golpe
ata ver de novo o florecemento das cerdeiras.

A alegría semella hibernar mentres xogaba ás escondidas,
pero agarda, cautelosa, poñernos a proba,
acollida en veas que aparentan conxeladas
polo frío con que nos azoutan os novos ventos.

A miña felicidade non entende
de estacións nin de temperaturas.

Ti fas que os meus beizos
esbocen sorrisos todo o ano...

sinto...

Tarde de ollar
o teito da habitación
e convertilo nun lenzo
onde ver reflectidos recordos...

Unha arañeira desfeita
colga da parede.
Móvese en círculos
sacudida polo vento
e de cando en vez
semella que vai quebrar,
pero é máis forte que todo iso.
Seino porque eu tamén tezo fíos
que aparentan ser febles
e rematan por soportar
cargas tan pesadas
como as bágoas
que fabrican os meus lacrimais
cando me gaña o pulso
o sentimento de botarte de menos.

Entón pecho os ollos con forza
e imaxino…
Imaxino as túas mans
medindo o meu corpo poro a poro
mentres alivias as miñas augas
coa túa lingua
entre promesas silenciosas
que quererían falar
dende os afogados berros
que atrancan a miña gorxa.

E lembro a túa suor
mesturándose coa miña
en ríos que traspasan o colchón
ata inundar cuartos enteiros
convertendo as camas
en balsas sen rumbo
que non agardan atracar
en ningún porto
ata que o son da sirena
anuncie que chegou
de novo a hora da despedida
e deixes de rodearme cos teus brazos.

E penso en libar
o perfume das nosas paixóns
das túas glándulas salivais
cando os teus beizos
expelen a humidade manifesta
dun desexo máis irrefreable
que os torrentes que arrincan
árbores enteiras ao seu paso.



Sei que ás veces non me comprendes.
Fas o esforzo e gustaríache poder facelo:
meter os teus dedos
entre os botóns da miña blusa
e tocarme a peito aberto
para descubrir
qué clase de segredo
gardan as miñas pupilas sangrantes.
Pero eu só quero abrir a boca
preto da túa orella
e enchela de flores
ata desbordala.
Regalarche cantigas con ela,
porque o meu amor é tan valente
que podería fundir
os canóns de todos os tanques
que fabricou o home.

E quizais algún día espertes
e entendas que ti engraxas
os mecanismos que fan
que o meu corazón latexe.

feridas

Escoito as notas falsas
das cordas de violín
que irradia o meu corazón,
desafinadas como laios
de cadela adoecida
pola dor da derrota nas costas,
mentres agardo que as tenses
consumida en desexos da túa carne
ata os mesmos ósos.

Ás veces arrepíntome
do momento no que cho regalei
"para que fixeras del canto quixeras",
díxenche.

Gustaríame arrincarcho das mans
e metelo nunha caixa,
na mesma pequena caixa
oxidada e cuberta de pó
na que gardo os máis bonitos recordos
acolchados entre pétalos de orquídeas
coma un tesouro.

E pechalo cun enorme e pesado cadeado,
e tirar a chave
ao fondo enfanguentado dun profundo pozo
para que ninguén o vira.

E deixalo alí,
afastado de calquera realidade
que puidese ocasionar
máis danos nos seus tecidos.

Desprenderse
de calquera estímulo
que poida ocasionar
a mínima lesión interna.

Non pensar. Non sentir...

nó

Disfruto incluso dos sons

que enchen o baleiro dos teus silenzos,
mentres a túa man esvara
por algunha zona branda

do meu corpo nu.

Os primeiros despuntes de luz

enfocan a cama,

que semella un escenario
onde deterse na intensidade

do seu preciso desorde.

Os restos das nosas tiras de pel espallados
empapan parte das sabas,
a marca dos meus dentes
deixa un claro sinal na almofada,
cabelos soltos fan formas que casan co colchón...

Non agardo máis de ti

que o impulso natural inconsciente
que axita os resortes como unha tempestade,
que fai bater a cabeceira contra a parede,
que lía teas en complicados nós,
que esgota as luces artificiais co seu movemento
ata recibir o día.

Non quero máis de min:
sorber a fatiga

das pingas da túa fronte,
gravar debuxos coas mans

na túa espalda incandescente,
entrelazar membros

esculpindo estatuas imposibles,
exprimir os teus líquidos

ata mesturalos cos meus,
e lamber as túas feridas

mentres este vínculo perdure.

Baleira sen ti

Teño nostalxia das túas sabas molladas,
do rubor que envolve o cuarto
mentres sinto no lombo
o teu bafo de xemidos ancestrais
como sons dos homes primitivos
cando afundes en min.

Ata os espellos súan pingas
de chuvia que non viu o mundo
e que desatamos
aínda en busca de lume.

Traspasámonos máis alá
dos tempos e dos espazos
e non son quen de atopar camiños
que me leven a outros corpos
dende que preñaches o meu van
con pasifloras que non pechan.

Esta enredadeira que asolaga
os meus órganos
calma a súa sede cos teus fluídos,
perségueos, búscaos
coma unha cadela famenta en celo.


E quixera ser quen de moldear
pedras coas mans
para así levantar un templo perfeito
onde lembrar a entrega do amor
das nosas formas espidas,
e non ter que converter os seus arredores
nun camposanto sen visitas
onde agochar os teus recordos.

olladas

Detívenme nos teus ollos
e sinto que o absoluto das cousas
sempre estivo aí, dentro deles.

E penso que non hai mar en calma
onde mollar os pés,
nin lúas cheas
que amosen formas reflectidas,
nin luz que alume
más alá das túas pupilas.
E querería mecerme nelas
cando non teño folgos
para enfrontarme á vida,
e desexaría surcalas
na miña balsa decadente
cando non teño forzas
para continuar os pasos invisibles
que marca o meu destino.

E gustaríame deter
a miña ollada na túa
e sabela eterna
cando o mundo xira
entorno a min a velocidades inasibles.

E ser quen de calcetar
unha manta coas túas pestanas
baixo a que poder descansar no teu regazo.

raíces

En cada bico estendes a túa lingua
pola gorxa como raíces de árbore milenaria
que queren destrozar a terra e saír fóra.

Crávase nos músculos
abrindo fendas nos meus membros,
rabuña as miñas entrañas
facendo que se desfagan en follas
esparcidas polas nubes
que gardan as gotas de suor nas que nos desfixemos.

Atrancamos os camiños
cos matos que saían das nosas bocas entre caricias
e convertímolos en bouzas intransitables
nas que conservar o nosos instintos.

Enfiamos o aire co perfume das nosas peles enchoupadas en profundos desexos.

calor

Ollo dende a fiestra
o anoitecer laranxa
e semella a luz
baixo a que as nosas faces
se acariñaban suorentas,
como calor de lanterna acesa durante horas,
os teus beizos pousándose
suaves na miña fronte,
a túa lingua bebendo
as pingas salgadas
das miñas pálpebras,
a túa espalda rodeada
polas miñas pernas,
as nosas pupilas,
tan preto, case intercambiando
a perspectiva das olladas
de salouco en salouco.

Enchimos o cuarto de cores cálidas
xemido a xemido,
traspasamos as sabas
bágoa a bágoa,
atravesamos as formas
bico a bico.

Boto en falta a calor do teu corpo en min,
tan dentro como as espiñas que se aferran aos dedos
cando alguén quebra un talo con forza, sen mirar.

As noites foron e serán nosas mentres os corpos se anhelen.

Busca

Os meus pés percorren cada tramo de terra perseguindo o rastro da humidade do teu corpo
á busca dun terreo enfanguentado
onde poder tender o meu físico decomposto
alumeado pola lúa,
tantas veces testemuña do noso xeito de amar.

As feridas abertas polas pedras nos xeonllos,
os cóbados desfeitos de arrastrarse pola herba,
as mans cheas de chagas
por remover o barro que agocha o teu olor,
onde poder afundir o meu nariz,
respirar a túa suor
e vivir unha noite máis do teu recordo.

As ráfagas de vento morno
traen lembranzas de carne da túa espalda
baixo as miñas unllas.
Ansío o contacto da miña boca co teu colo,
a sensación de saliva no meu sexo
e o os sons dos meus xemidos na túa orella.

Nas escuridade atopo e volven a min as gañas.

Esta noite déitome co teu recordo.

contacto

Sorbíschesme a carne

coma quen zuga restos de carozo de froita,

carne tenra de corazón descomposto

por penas que arrastraba ata chegar ás túas mans.

Roubáchesme o olor

coma quen palpa unha flor entre as mans

ata quitarlle o aroma,

fragancia murcha que fixeches espertar entre os teus brazos.

Bebíschesme a savia morna

de entre as pernas febles

coma quen extrae gotas de auga

dunha fonte seca nun lugar deserto ata os teus húmidos beizos.

Sentir de caricias. Fundir de apreixos. Notar de bicos.

E penso que o meu corpo sempre estivo aí...

agardando atoparse co teu entre salucos infinitos.

ás...

Abrir ben os ollos.

Non voltar a vista atrás.

Ollar firme cara adiante

e camiñar con pisadas fortes.

Tomar aire e separar

as pequenas partículas

de osíxeno puro de todo

o aire revolto que segue a entrar nos pulmóns.

Deixar que nazan plumas

de entre as miñas costas sangrantes

e formen ás que me leven moi lonxe,

que me axuden a retornar

á estela das pegadas

que me conducían a Ítaca

cando aínda era consciente do seu significado,

de que o importante non era chegar.

Voar moi moi alto,

como tantas veces nos meus soños,

sen sentir a vertixe do medo á vida,

observando a terra dende as alturas

sen expermientar o pánico de quen non coñece o lugar ó que se dirixe.

Gardar distancia cos raios do sol

para non queimar as ilusións

que aínda me quedan;

evitar os golpes de vento

que poidan rasgar

as miñas esperanzas.

Voar... respirar... sentir...

soterrando restos de tristeza.

sorrisos

Esquece todo o que dixemos...
Non é preciso falar.
Só quero un pequeno aparte
onde pousar a miña cabeza
sobor do teu peito
e escoitar os febles latexos do teu corazón
cando me apeteza facelo.
Non quero feridas onde no as hai.
Non quero tristezas onde non existen.
E cando canses ou canse da túa compaña,
simplemente sorrir, sorrir e lembrar
todas as cousas compartidas
nas que tantas paixóns
verquimos un e outro.
Sentarmos á sombra de calquera árbore, xuntos,
agachando as nosas peles desta calor húmida e incesante
e non pensar. Sentir. Sorrisos.

raios de sol

Cada milímetro do meu corpo

agarda mollo en suor e inquedo

o bater do teu xunco nas ondas do meu van.

Anhelo dos teus dentes

apreixando a miña meixela

mentres unha bágoa de salitre detense na miña lingua.

O cuarto garda o espesor dun fumadoiro de opio

e non hai auga que extinga esta calor vermella

que empurra ás nosas figuras a navegar nese mar inmenso de desexos innomeables.

E abandonas o meu ventre

deixando nel raios de sol a cada paso que das

para atopar quentura cando volvas.

E atas as miñas mans á almofada

para deixalas apalpando os recordos da noite

entre a humidade das sabas.

E outra vez resisto o último bico

apertando ben os beizos

para evitar que me saia o corazón pola boca.

Voar

Tecer fíos coas túas mans

e enredar o tempo con trenzas do meu cabelo.

Un fío que acurtase os kilómetros

que me impiden amosar o devezo que esconden as miñas pupilas.

Estirar cada segundo que compartimos

ata facelo infinito.

Cando nos ollamos o meu tempo detense

e non logro pensar noutra cousa que a eternidade

que agachan os nosos corpos cando se funden nun,

as nosas peles uníndose en desexos derretidos

como velas que se consumiron por momentos

coa velocidade dun misto que prende,

sensación de hedra que penetra en min

e estende as súas raíces ata chegar ó meu ventre,

enchendo a miña boca de pétalos.

E pousas sobor de min a túa lingua de bolboreta

inxectando nas miñas veas o néctar que consegue que voe entre nubes.

A miña felicidade era unha pomba branca engaiolada que non saía do seu gris encerro.

Fixéchesme voar, tan alto, que xa non quero voltar a poñer os pés na terra mentres ti estés.

herba mollada

Aliméntome da cor clara das túas olladas,

dos tenros movementos dos teus beizos,

do sentir ás veces impreciso e fugaz

das xemas dos teus dedos,

da túa saliva, que se verte

como gotas de chuvia na miña boca sedenta.

Cada xesto, cada palabra,

cae como orballo morno sobor da miña pel,

que se desflora núa ante ti

e móllame, empápame as extrañas

de apoxeos incesantes

onde sinto nacer a herba.

Entre as túas caricias de tálamo

é imposible non pensar no significado da felicidade.

Resaca

Chuvia.

Gotas que esvaran nos cristais

facéndome lembrar a suor da última noite.

A última apalpada de mans desafabadas

que se buscan e rematan por se atopar nun asento gris.

O último bico anubado de degoro

nas linguas enlazadas como trelo de rede.

A última encrucillada entre os nosos ollos

enxenebrados de non durmir.

O último sorriso cargado de doce cansanzo

entre présas.

Último desbote de desexo entre nós

agardando o próximo impulso.

Flora inabarcábel

Doume a ti, toda enteira.

Regáloche cada palmo da miña carne

para que poidas pintar nela retallos de raíces imperecedeiras coa túa lingua.

Boca que desprende bolboretas

que zoan bordando suspiros no aire.

Perderme no teu corpo absoluto,

disfrutar dos teus ollos inacabables,

beber o doce zume dos teus beizos.

Percorrer o teu contorno coas miñas mans

facendo das nosas formas caricias de enredadeiras que estalan en flor.

Paixón infinita. Amor libre.

Area

Silenzo branco...

Unha forte luz que acariña a miña face mentres me preocupo de non pensar...

Sinto. Só sentir.

Sentir de vento que trae aroma de auga salgada.

Ansias dun corpo que comparta esas sensacións,

que poder cubrir de area ó meu carón.

Desexo de mollar os peus xuntos aos teus e dar paseos interminábeis,

de percorrer praias e praias que non rematen nunca,

de ver a túa man obsequiándome cunchas de cores...

Devecer de caricias nas dunas,

nas rochas, nas augas...

Anhelo da túa presenza, sen máis.

Océano

Cansa e sen forzas, perdida na infinidade dun mar


no que afondei bágoa tras bágoa,


atopei os teus ollos cristalinos de cores verdes e azuis.





Desvestín as olladas ata alcanzar a máxima pureza


encamiñando a miña balsa de esperanzas afundidas


cara unha terra de densos rubores.





Escordei as miñas mans en cada golpe de onda


e voguei sen remos entre as túas, espidas de axexos,


en dirección á estrela máis luminosa e calma.





Océano. Océano todo ti e mais eu.


Océano que anega os nosos beizos cada vez que se bican,


océano que asolaga os nosos corpos cada vez que se unen,


océano que inunda torrencialmente os nosos peitos cada vez que confluén nun fondo e case único alento.

O meu desexo... continuar a navegar entre as túas augas.

Soidade

Opto por quedar na casa, disfrutando da miña ben achada soidade, rindo e desrindo comigo mesma, tomando baños de auga quente con burbullas que desprenden aroma de flor de azar...

Canción de amor propio

A veces me desdoblo y me digo al oído:

"¡Qué bueno respirar, sentirte vivo!

¡Qué bueno que te cruces por mi camino!".

Rodeado de un espejo circular,

soy feliz con esta esquizofrenia tan particular.
¡Qué grato es encontrarme vaya donde vaya!

Por más que me cuento mis chistes siempre me hacen gracia.

Si me voy, si me duermo, la vida se apaga.

¡Qué potra saber que siempre me seré fiel!

¡Qué suerte desde un principio caerme tan bién!
Y voy y me levanto cada mañana, feliz y seguro.

Me hago el desayuno, me lo sirvo en la cama,

y allá voy, menudo soy,

me dedico un arrechucho: sexo seguro,

sin riesgos, sin contemplaciones,

dudo que nada me satisfaga mejor que un servidor,

menudo soy para el amor.

Y que le voy a hacer si la gente me condenó al olvido,

a ser autosuficiente,

si con eso sobrevivo,

que no es poco,

mejor loco que mal acompañado.
¡Qué bonita,

qué divertida es conmigo la convivencia! ¡

Descojonarme de mi última ocurrencia!

Y esperarme despierto,

vuelva a la hora que vuelva,

o cocinar para mí mi plato favorito,

no encontrar en el baño más pelos que los mios.
Sólo yo controlo, sólo yo determino, mis hábitos de higiene.

Lloro en mi hombro cuando nadie me entiende.

Si me siento solo miro a la luna,

me juro amor eternamente.

Rodeado de un espejo circular,

soy feliz con esta esquizofrenia tan particular.
Y voy.
Y voy y me levanto cada mañana,

feliz y seguro.

Me hago el desayuno,

me lo sirvo en la cama,

y allá voy, menudo soy,

me dedico un arrechucho: sexo seguro,

sin riesgos, sin contemplaciones,

dudo que nada me satisfaga mejor que un servidor,

menudo soy para el amor.

Y que le voy a hacer si la gente me condenó al olvido,

a ser autosuficiente,

si con eso sobrevivo,

que no es poco,

mejor loco que mal acompañado.
Y voy y me levanto cada mañana,

feliz y seguro.

Me hago el desayuno,

me lo sirvo en la cama,

y allá voy, menudo soy,

me dedico un arrechucho: sexo seguro,

sin riesgos, sin contemplaciones,

dudo que nada me satisfaga mejor que un servidor,

menudo soy para el amor.

Y que le voy a hacer si la gente me condenó al olvido,

a ser autosuficiente,

si con eso sobrevivo,

que no es poco,

mejor loco que mal acompañado.

Encántame esta canción e en xeral todo o que fai este home. Nunca ven mal recordar de cando en cando que cos únicos cos que podemos contar sempre é con nós mesmos.

Amencer...

Descóbreme núa,
estende a túa man de doce aspereza
cara o meu corazón esbrugado de intelecto
e acaricia os seus latexos que se fonden cos teus
nun ávido suspiro que exhala vida.

Fagamos construccións nas nubes
cos nosos dedos durante a noite
para espertar cun sol que alumea o meu calmo sorriso
lembrándome unha vez máis a sorte de estar viva.

E marchas con pés de lá coa luz primeira.
E tes que marchar, pero non me importa...
Acompáñame o moito que queda da noite que convertemos en día.

Recordo dunha noite

Noite. O teu alento na caluga,
agarimándome suave como peluxe de melocotón,
a man sobor da miña apertándoa con forza tenra,
unllas que rasgan sabas cheas de suor,
auga que percorre os corpos,
olladas que se evitan, curtas e inacabables.

Pernas entrelazadas entre teas brancas,
corazóns que baten álxidos nos peitos,
saliva que percorre camiños na espalda,
respiracións que se mesturan e semellan unha soa,
lentitude, éxtase, lume tardo, conforto frenético,
sensacións que conflúen baixo estrelas que debuxamos no teito.

Combinación de formas imposibles envoltas en fíos,
beizos con sede de dentes que os apreixen,
doce perda de consciencia,
pensamentos que collen tranvías con destinos descoñecidos
onde remataba a noite...onde comezaba eu... onde rematabas ti...

Soños...

Ás veces, só por un intre, soñamos con descansar,

con descubrir un lugar oculto e afastado onde deitarnos,

lonxe dos cravos que baten contra as nosas pálpebras

cuspindo duras realidades...

Pechar os ollos e agardar a doce aireixa da calma

que acariñe a nosa pel

coa suavidade das polpas que fan medrar as flores das cerdeiras.

Eu atopei o acougo nos teus ollos,

no percorrer do meu corpo cos teus dedos,

na apertura da túa boca en cada un dos teus sorrisos.

Unha illa á que cheguei núa e exhausta,

entre restos de naufraxio,

e á que agardo voltar

para escoitar o seu latexo

apoiando a miña face entre terra húmida...

Soneto CXXIII

Fotografía dunha pequena tenda que me deixou marabillada nunha das miñas visitas a París, hai oito anos, xa...





Unha vez alguén me dixo que na ignorancia vívese feliz, pero eu máis ben penso que o único que nos pode facer realmente felices é pasar pola vida tropezando, coñecendo e asumindo tódalas nosas limitacións e os nosos erros...

Aí deixo algo de Shakespeare...


Tiempo, no has de jactarte de mis cambios:
alzas con nuevo brío tus pirámides
y no son para mí nuevas ni extrañas
sino aspectos de formas anteriores.


Por ser corta la vida, nos sorprende
lo antiguo que reiteras e impones,
cual si fuera lo nuevo que deseamos
y si no conociéramos su historia.


Os desafío a tí y a tus anales;
no me asombran pasado ni presente,
pues tus anales y lo visto engañan
al transformarse mientras te apresuras.


Por mí, te juro que he de ser constante
a pesar de tu hoz y de tí mismo.


Non preciso dicir máis...

Despedida

Rematou...

Non sei se foi alguén ou algo o que curtou o último fío que quedaba entre nós.

Paseando polas rúas baleiras de voces e cheas luces febles

aínda non sei moi ben se quero lembrar

todos eses momentos que percorreron as nosas veas entre fume e palabras,

aqueles bicos furtivos en portais de casas abandonadas.

Despídome de ti, temo que por sempre

e non sinto remorsos nin pena.

O noso tempo fuxiu, tentamos amarralo sen forza

e foise para non regresar...

Baixo luz parpadeante de farolas penso en ti.

Penso en ti e no noso adeus.

Berros

Hoxe, un berro contido coa lingua chea de espiñas.

Unha bágoa de cristal que quere saír e non pode, non da.

Un salouco que treme nas vísceras e queda na gorxa.

Hoxe gustaríame romper as paredes que hai ó meu redor,

as paredes que coa súa anguria aplastan as miñas ilusións e rompen os meus soños.

Hoxe a desesperanza non me deixa ver máis aló,

non me permite ollar os teus ollos claros e esquecer a dor que sinto,

a dor que me empurra ó baleiro máis absoluto.

Hoxe soidade. Acompañada, pero soidade ó fin e ó cabo.

Hoxe non foi un bo día...

Velas

Aí vai o meu poema... o noso poema, porque é tan teu como meu. A última conexión entre ti e máis eu neste mundo.

Lino naquel preciso instante e estou segura de que se correspondeu no tempo co teu último alento. O meu corpo sabíao e as bágoas esvararon nese preciso intre polas miñas meixelas case sen decatarme.

Case dez anos despois, penso en ti cada día, dedícoche como pouco un pensamento, e día tras día continúo a pensar que todo sería moito máis doado se estiveses aquí, sendo partícipe das miñas alegrías e tristuras.

Poderías debuxar en min tantos sorrisos... aínda que segues a debuxalos porque gardo nun cofre que abro con frecuencia cada un dos recordos que teño de ti como fermosos e preciados agasallos. Si. Seguramente fuches o máis fermoso da miña vida e si, onde queira e mentres poida pensar, pensarei en ti.

VELAS

Los días del futuro están delante de nosotros

como una hilera de velas encendidas

-velas doradas, cálidas, y vivas.

Quedan atrás los días ya pasados,

una triste línea de velas apagadas;

las más cercanas aún despiden humo,

velas frías, derretidas, y dobladas.

No quiero verlas;

sus formas me apenan

y me apena recordar su luz primera.

Miro adelante mis velas encendidas.

No quiero volverme,

para no verlas y temblar,

cuán rápido la línea oscura crece,

cuán rápido aumentan las velas apagadas.

Bótote de menos.

Neruda

Si. Moito se di sobre Neruda... Básicamente sobre Veinte poemas de amor y una canción desesperada, pouco máis ou menos.

Comecei a ler na preadolescencia o seu diferente Para nacer he nacido e dende entón continuei a navegar entre os seus versos ate hoxe. Hai ben pouco decidín mercar a última edición de Oda a la bella desnuda y otros escritos de amor, que vén fabulosamente acompañada cunhas fermosas ilustracións da para min totalmente descoñecida María José Romero.

Non quero enredar máis. Deixo este poema.

"Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes

a tus ojos oceánicos.

Allí se estira y arde en la más alta hoguera

mi soledad que da vueltas los brazos como un náufrago.

Hago rojas señales sobre tus ojos ausentes

que olean como el mar a la orilla de un faro.

Sólo guardas tinieblas, hembra distante y mía,

de tu mirada emerge a veces la costa del espanto.

Inclinado en las tardes echo mis tristes redes

a ese mar que sacude tus ojos oceánicos.

Los pájaros nocturnos picotean las primeras

estrellas

que cetellean como mi alma cuando te amo.

Galopa la noche en su huella sombría

desparramando espigas azules sobre el campo"

Corpos disidentes

Constrúome. Deconstrúome. Reconstrúome.
Onte decidimos ir ver Nut Teatro. Unha proposta moi arriscada e diferente, todo hai que dicilo. Visualmente moi interesante, con imaxes memorables e unha escenografía ben aproveitada. Os textos, unha concatenación de metáforas e máis metáforas... francamente bos. Quizais á hora de transmitilos... hei de dicir que como espectador sentín certo baleiro emocional. Nin risas ou sorrisos. Nin choros. Nin pelos como escarpias. Observar. Non sentir...
O dito. Interesante...