nó

Disfruto incluso dos sons

que enchen o baleiro dos teus silenzos,
mentres a túa man esvara
por algunha zona branda

do meu corpo nu.

Os primeiros despuntes de luz

enfocan a cama,

que semella un escenario
onde deterse na intensidade

do seu preciso desorde.

Os restos das nosas tiras de pel espallados
empapan parte das sabas,
a marca dos meus dentes
deixa un claro sinal na almofada,
cabelos soltos fan formas que casan co colchón...

Non agardo máis de ti

que o impulso natural inconsciente
que axita os resortes como unha tempestade,
que fai bater a cabeceira contra a parede,
que lía teas en complicados nós,
que esgota as luces artificiais co seu movemento
ata recibir o día.

Non quero máis de min:
sorber a fatiga

das pingas da túa fronte,
gravar debuxos coas mans

na túa espalda incandescente,
entrelazar membros

esculpindo estatuas imposibles,
exprimir os teus líquidos

ata mesturalos cos meus,
e lamber as túas feridas

mentres este vínculo perdure.