Rematou...
Non sei se foi alguén ou algo o que curtou o último fío que quedaba entre nós.
Paseando polas rúas baleiras de voces e cheas luces febles
aínda non sei moi ben se quero lembrar
todos eses momentos que percorreron as nosas veas entre fume e palabras,
aqueles bicos furtivos en portais de casas abandonadas.
Despídome de ti, temo que por sempre
e non sinto remorsos nin pena.
O noso tempo fuxiu, tentamos amarralo sen forza
e foise para non regresar...
Baixo luz parpadeante de farolas penso en ti.
Penso en ti e no noso adeus.
No hay comentarios:
Publicar un comentario