Aliméntome da cor clara das túas olladas,
dos tenros movementos dos teus beizos,
do sentir ás veces impreciso e fugaz
das xemas dos teus dedos,
da túa saliva, que se verte
como gotas de chuvia na miña boca sedenta.
Cada xesto, cada palabra,
cae como orballo morno sobor da miña pel,
que se desflora núa ante ti
e móllame, empápame as extrañas
de apoxeos incesantes
onde sinto nacer a herba.
Entre as túas caricias de tálamo
é imposible non pensar no significado da felicidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario