lunes, 17 de septiembre de 2007

Baleira sen ti

Teño nostalxia das túas sabas molladas,
do rubor que envolve o cuarto
mentres sinto no lombo
o teu bafo de xemidos ancestrais
como sons dos homes primitivos
cando afundes en min.

Ata os espellos súan pingas
de chuvia que non viu o mundo
e que desatamos
aínda en busca de lume.

Traspasámonos máis alá
dos tempos e dos espazos
e non son quen de atopar camiños
que me leven a outros corpos
dende que preñaches o meu van
con pasifloras que non pechan.

Esta enredadeira que asolaga
os meus órganos
calma a súa sede cos teus fluídos,
perségueos, búscaos
coma unha cadela famenta en celo.


E quixera ser quen de moldear
pedras coas mans
para así levantar un templo perfeito
onde lembrar a entrega do amor
das nosas formas espidas,
e non ter que converter os seus arredores
nun camposanto sen visitas
onde agochar os teus recordos.

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Vos sabés
en esta excursión a la muerte
que es la vida
me siento bien acompañado
me siento casi con respuestas
cuando puedo imaginar que allá lejos
quizá creas en mi credo antes de dormirte
o te cruces conmigo en los pasillos del sueño

Está demás decirte que a esta altura
no creo en predicadores ni en generales
ni en las nalgas de miss universo
ni en el arrepentimiento de los verdugos
ni en el catecismo del confort
ni en el flaco perdón de Dios

A esta altura del partido
creo en los ojos y las manos del pueblo
en general
y en tus ojos y tus manos
en particular.

Dragomira dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Anónimo dijo...

Por cierto, es de Benedetti

Anónimo dijo...

me lo imaginaba... :)