Hoxe, un berro contido coa lingua chea de espiñas.
Unha bágoa de cristal que quere saír e non pode, non da.
Un salouco que treme nas vísceras e queda na gorxa.
Hoxe gustaríame romper as paredes que hai ó meu redor,
as paredes que coa súa anguria aplastan as miñas ilusións e rompen os meus soños.
Hoxe a desesperanza non me deixa ver máis aló,
non me permite ollar os teus ollos claros e esquecer a dor que sinto,
a dor que me empurra ó baleiro máis absoluto.
Hoxe soidade. Acompañada, pero soidade ó fin e ó cabo.
Hoxe non foi un bo día...
No hay comentarios:
Publicar un comentario