Metafísica

Esquece todo.

Apaga as luces.

Desconecta os aparatos electrónicos.

Hoxe, nós. Non quero escoitar falar

de filosofía nin de teatro.

Hai filosofía e teatro dabondo

nos corpos que se entenden

sen necesidade de emitir algún tipo de son

de tintura humanamente recoñecible.

Escribamos tratados de metafísica

co alento só.

No aire, no chan, contra a parede.

Sexamos quen de parir obras de arte

fixando formas escultóricas efémeras;

tracemos frescos que se desfiguran

repregándose sobre si;

vomitemos poesía en cada son rouco

que se desprende das mesmas gónadas.

Aspiremos o recendo de amor puro

que semella xerminar destas catro paredes

cando o mundo non importa

e non somos máis que un ideal

alleo

illado

afastado de pensamentos racionais

de reflexións trascendentais

acerca do sentido da vida.

Só ti e eu.

Unha habitación.

Amor.

Pessoa.

nome propio

Onte buscaba, entre libros, un nome que darche.
Intentaba bosquexar na miña mente un rostro de home
que non agocha nada,
pero os teus trazos aparecían por todos os recunchos.

Non tes nome e tes todos os nomes:
compañeiro, amante, amigo, servo, dono,
mestre e aprendiz, descoñecido, familiar…

Gardas en ti unha fábrica de historias que contar,
que construír,
das que facer os planos.

En calquera lugar,
non importa altitude, latitude, temperatura.

Sempre esquecemos a localización no mapa,
porque chegamos aos sitios para facelos NOSOS,
describindo labirintos nas pedras,
nas augas e nas nubes que sorrín a cada zancada que damos,
volvendo polos nosos pés á tobeira primeira,
pero deixando abertas moitas outras que ocupar,
ás que regresar antes de seren preciso
sacar os fíos con que enmaraña o paso do tempo.

Enténdeme, o que eu quero non é vencer as horas:
é debullar cada segundo
en pequenos intres de vida compartida,
inda na distancia.

Porque se hei de perder o alento
quero que sexa ao teu carón,
engatando os cumios máis elevados que se viron nunca,
que nin sequera existen
fóra da talasocracia que comunica o teu pensamento co meu.

Ausencias

É certo que ás veces, cando marchas,
deixas unha sensación de abandono tras de ti.
Un bafo de aire frío cobre os lugares onde antes estiveches
cun aspecto de falso Nadal,
con tarxetas de tinta invisible que proclaman un “volvo axiña”.

Pero sempre volves.
E a espera faise eterna ao pensar no xeo das estradas,
nas vidas que se perden e nas felicitacións que non volverán
ser escritas.

Quero sobrepoñerme ao medo a non verte de novo,
a habitar un espazo que non ten sentido sen ti,
á covardía de non entregarme completamente á felicidade.

Mais non deixo de mirar a néboa e preguntarme... onde estarás?
O meu pensamento diríxese unicamente a agardar o son do timbre,
un e longo,
e abrir a porta para descubrirte unha vez máis
nesa claridade que desprenden os teus ollos e o teu sorriso.

É este egoísmo de estar sen ti o que me consume,
o lastre que teño que superar cando estou soa na casa.
Oes? Só cando estou soa na casa.

Lugo sen ti

Nas mañás lucenses, cando non estás,
unha luz azul penetra
os pequenos ocos das persianas
soprando golpes de aire
que enfrían as sabas
ata espertar a casa enteira.

O leite,tamén frío.
A auga da ducha,fría.
As puntas dos pés que
percorren o chan de madeira, frías.
A roupa, fría tamén.

De súpeto, a túa voz,
ao outro lado do auricular,
quente.
Desprende vapores que visitan
os cuartos enchéndoos de cor
e abre paso ao sol do novo día.

...

Shhh!Apagade as luces...

sen pechar as pálpebras

seguindo a túa estela quente

marcho con pés nús

co ímpeto de regar todos os lugares

entre as nosas pernas.

E fundo os pés na terra laranxa.

Presentábaste tan lonxe, coma unha imaxe sagrada no altar

dos asexos escuros, grandioso, intocable.

E preto de min

tantos mundos,

tantos universos

que percorrer coa xustiza

que me ensinaches,

que está nos teus ollos.

O mel que as abellas zugan

non se consegue nun día,

os esforzos son duros e constantes,

mais aí está, ante os nosos ollos, entre nós,

envolvendo cada paso que damos.

HOME

Respirarte na humidade das toallas
que gardan o recendo das túas curvas e rectas,
atoparte en cada unha das enrugas
que debuxou a túa suor nas sabas
que cobren o noso paraíso rectangular,
lembrarte nas pingas de auga quente
que esvaran bañeira abaixo, nos azulexos, no plástico da cortina.

Podo pintar imaxes no aire
con cada suspiro que fai exhalar
a ausencia do teu corpo:
A lentitude dos teus dedos
deténdose nuns poros entregadamente abertos,
a suavidade dos teus beizos
tocando lixeiramente os bordos dunha lingua seca,
a traxectoria das túas mans
agarimando unha cabeza cuberta de cabelo,
de muller ou gata ás veces.

Non coñezo máis verdade
que a que proxecta
a cor verde mariña dos teus ollos
e desprende o teu sexo famento de entrega.

A miña soidade non pesa
porque enches cada recuncho deste fogar, home,
coa túa presencia de home ausente.

Boneca

Unha noite deitouse sen poder durmir. Cravou os ollos no teito e viu reflectidos os medos que agardaban adormecidos que ela os espertase. Aquelas paredes se converteran nunha gaiola con barrotes de óxido cubertos dunha fina capa dourada que a facía parecer resplandecente; no os tiña rabuñado coas súas unllas, pero sabía o que se agochaba tras daquella brillante apariencia. Sentía como partían da súa médula espinal os brotes dunhas ás que querían voar moi lonxe de onde se atopaba, así que se ergueu da cama para non regresar xamais.