HOME

Respirarte na humidade das toallas
que gardan o recendo das túas curvas e rectas,
atoparte en cada unha das enrugas
que debuxou a túa suor nas sabas
que cobren o noso paraíso rectangular,
lembrarte nas pingas de auga quente
que esvaran bañeira abaixo, nos azulexos, no plástico da cortina.

Podo pintar imaxes no aire
con cada suspiro que fai exhalar
a ausencia do teu corpo:
A lentitude dos teus dedos
deténdose nuns poros entregadamente abertos,
a suavidade dos teus beizos
tocando lixeiramente os bordos dunha lingua seca,
a traxectoria das túas mans
agarimando unha cabeza cuberta de cabelo,
de muller ou gata ás veces.

Non coñezo máis verdade
que a que proxecta
a cor verde mariña dos teus ollos
e desprende o teu sexo famento de entrega.

A miña soidade non pesa
porque enches cada recuncho deste fogar, home,
coa túa presencia de home ausente.

Boneca

Unha noite deitouse sen poder durmir. Cravou os ollos no teito e viu reflectidos os medos que agardaban adormecidos que ela os espertase. Aquelas paredes se converteran nunha gaiola con barrotes de óxido cubertos dunha fina capa dourada que a facía parecer resplandecente; no os tiña rabuñado coas súas unllas, pero sabía o que se agochaba tras daquella brillante apariencia. Sentía como partían da súa médula espinal os brotes dunhas ás que querían voar moi lonxe de onde se atopaba, así que se ergueu da cama para non regresar xamais.

Días de sol

Antes que os raios do sol se converteran
no bocexo que adormece os grilos
e apaga a luz das farolas,
abría a fiestra co sorriso
de quen admira o resplandor
da auga do mar a miles de kilómetros
da ribeira, inmersa nun soño
de soidade pretendida.

Saudaba ao día facendo debuxos no ar
cos seus asubíos de cores
mentres cruzaba o limiar da porta
cun feixe de ilusións baixo as pestanas
que alumeaba o seu olleiroso rostro.

Observaba con esperanza o gris
co que as nubes tinguían
os meses, un tras outro,
estirando o pescozo
con todas as súas forzas
na busca dun camiño limpo
fóra daquel rastro de fume.

Cada pedra na gorxa quebráballe
a cuberta dos órganos
abrindo fendas incurables
que consumían vorazmente
a súa triste delicadeza.

Saiu unha noite a chorar á chuvia
as súas desgrazas
e esvarou na lama que cubría o chan
que tantas veces percorreran os seus pés nús.
O frío sorbíalle o alento lentamente
buscando extinguir o ardor
que lle fluía dos ollos.

Exhausta, deitouse na terra e mesturou
as bágoas co barro que a cubría.
Como unha cadela, lambeu as feridas
agardando cicatrices
e xurouse a si mesma
non acabar coa súa vida na escuridade.

A destrución ou o amor

Viviamos inspirando o cheiro
do fluxo dos bosques,
rastrexando as células xerminais
que poboan os terreos fértiles
coa humidade do Outono.

Pasabamos as horas coidando nomes
que dar ás apariencias das nubes
ao tempo que aloumiñabamos as herbas
coas mans cubertas de terra
examinando con precisión a súa superficie.
Calquera figura sen nome parecía
boa para cimentar soños
a través de susurros infinitos
entre os nosos beizos quentes de mel virxe
ata chegar a noite.

Non había estrelas que prometer
porque ficaba cuberta
polo manto nocturno
que deitabas sobre min
coa delicadeza con que a figueira
bota os froitos fóra.

Co paso do tempo decateime
de que as palabras non compensan os actos
e comecei a abrir un buraco
na cerna da touza con ansia carnívora.
E é dende aquela coveira invisible
máis alá das nosas transparencias
que construímos as varridas do sol
nun leito segredo de liberdade
cando ninguén dorme.

Os meus poros despiden fluídos
como esporas na busca do aroma do sexo
que farte os seus instintos naturais.


Un contacto que elimine o espazo
creado pola mestura de suor
entre dúas almas que se aman
alén dos límites físicos.


As efixes que creamos cos nosos moldes
gustarían de penetrarse mutuamente
as cavidades máis profundas
ata traspasarnos as vísceras.
Percorrerían cada palmo da pel do outro
ata sorbernos calquera rastro líquido
que puidese producir a nosa materia viva.
Disporían a súa descomposición en fíos
que entretecer ata cadrelar unha corda irrompible.
Derramarían o seu sangue
por pasar a eternidade nunha cela impenetrable
ata convertila no noso niño de liberdade
a cambio de non se separar xamais.


Os nosos corpos... Necesidade mutua.

Almorzos

Almorzo solitario con tostadas e manteiga. Non me explico por que no teu frigorífico nunca hai manteiga; encántame. Sempre cho digo, mais nunca me lembro de mercala.
Gústame espertar entre as túas sabas de algodón porque a mesa non se fai inmensa e réstalle importancia ao almorzo. En realidade, non me importa demasiado almorzar tostadas con marmelada de fresa se podo ollar o teu pixama de raias azul ao borde da cociña mentres botas cola- cao ás tazas.

senda

Precisaba respirar e non sabía como.
Os meses pasaban
e os ecos da túa voz
repetían a dirección dun camiño a coller
abríndose paso entre o nobelo de ideas
que embarullaba a miña cabeza.

Entón mollei os pés un pouco
e adentreime na frialdade da auga mariña.
Ti ollábasme enterrado ata os nocellos
entre miles de millóns de graos de area
co leve sorriso que precede aos saloucos satisfactorios.
Correspondino e suspirei fondamente.
Despois permanecín inmóbil
disfrutando da irreal infinidade
que confiren ao mundo sensorial do ser
os bicos con significado.

Tras aqueles intres eternos
as miñas pernas abandonaron a auga
e pasei horas buscando pedriñas que desprender
detrás de cada unha das miñas pegadas
para non esquecer a xénese do meu punto de partida.

fuxida

Consumía os días
mimando a caixa de música
onde arrolaba as súas ilusións,
protexéndoa das unllas suxas
que asexaban a orixe dos seus sorrisos.

Tiña medo á noite.
Cada vez que pechaba os ollos
un carrusel de pesadelos
xiraba a velocidades vertixinosas amosándolle
as faces deformadas e as desencaixadas mandíbulas
que pretendían engaiolarlle os soños.


Unha mañá de chuvia, coa luz primeira,
decidiu botarse ao bosque
e non regresar.

Vomitou as toxinas coas que intentaran envelenala
e entregou a súa pel núa á terra.
Quería nacer de novo
fuxindo das intencións putrefactas
que tentaran enterrala viva.

Viaje a Toledo. Parte 1.

Nunca es tarde si la dicha es buena, y como me considero una persona bastante desmoriada, algo que puede ser bueno para ciertas cosas pero malo para otras, antes de que los sucesos y las visitas se me hagan un revuelto cerebral y no consiga colocar cada cosa en su sitio, intentaré relatar el viaje que nos hemos permitido, hace ya algunos fines de semana. Puede que a estas alturas muchas cosas ya estén descolocadas temporalmente, pero bueno, está claro que lo que voy a contar es con lo que me quedé. Si quien lee ésto ve que falta algo que considere de vital importancia, ruego que no lo tome a mal...

Sonó el despertador pocas horas después de que lo hubiese colocado en la sillita de noche (más alejada que la mesilla de noche, y por ello más dificultoso de apagar y seguir durmiendo). Sensación de excursión de la EGB, cuando no podías dormir porque estabas pensando todo el rato en lo que ibas a hacer, o preocupado porque a lo mejor no te dabas despertado y perdías el bus que te llevaba a San Pedro de Rocas -nunca fuí más lejos con los Salesianos-. Pues con esa sensación, mezcla de nervios y somnolencia, cogí el coche y me dirigí a tierras lucenses escuchando el Cedés que me había grabado previamente, pintarrajeado con el original título "VARIOS 1". Animado y espabilado por el volumen al que traía la música llegué a casa de Sol de Invierno, y nos pusimos rumbo a Toledo, ciudad que por fin me disponía a visitar después de estar intentando acercarme a ella durante años y nunca conseguirlo. Creo que todo ésto se remonta a una lectura juvenil, más concretamente "El Cristo de la Calavera", o "La Ajorca de oro", leyendas relatadas por Bécquer que me habían dejado una especie de poso cerebral, de querencia extraña por esa ciudad y por el ambiente que yo me imaginaba que debía de respirarse en esas callejuelas. La verdad es que no había visto, creo, ni una sola foto del interior de Toledo -del exterior sí, la típica vista desde la otra orilla del Tajo, pero pasaban los años y yo seguía teniendo esa imagen mental de Toledo provocada por la lectura del poeta melenudo. El caso es que allí nos íbamos.
He de dar aquí gracias a Sol de Invierno por aguantar no sólo el VARIOS 1, sino también el 2, el 3 y el 4...más de cuatro horas y media de recopilatorios personales, entre los que se encontraban Queen, Depeche Mode, The Cure, Echo and the Bunnyman, Queen, David Bowie, Bunbury, Los Heroes, Os Mutantes, Queen, etc...supongo que tal acto de bondad solo se entiende desde un sentimiento profundo de amor, respeto y dominio de los nervios. Gracias de nuevo. Yo, por lo menos, me divertí de lo lindo en el viaje...
La ruta a seguir era básica: tirar todo tieso hasta el desvío de Ávila, y de allí a Bargas, pueblo en el que nos hospedábamos que dista unos quince kilómetros de Toledo. De paso por Ávila pudimos observar las murallas, que provocaron un segundo de admiración en la copi, antes de que el recuerdo chauvinista de su ciudad natal impidiera todo elogio, y le hicieran pronunciar esa frase tan lucense..."BAH, PERO SÓLO TIENEN QUINIENTOS AÑOS"... y el caso es que no le falta razón...
Primera parada: Bargas. El Hotel Gran Capitán, situado en una zona polvorienta a las afueras del pueblo, al entrar, con su decoración kitch andalusí en las escaleras, sus carteles de toros horrorosos y su bar estilo área de servicio, parecía algo raro, pero lo peor estaba por llegar...

paquete postal

Chaman ao timbre: "soy la cartera, te dejo aquí un paquete".
Un paquete! Canto tempo había que non recibía ningún!
Abro a porta e escoito o son que emite un obxecto medianamente
pesado ao caer.
Baixo embatada as escaleiras con excitación e atopo alí o paquete. Subo correndo de novo observando os trazos das letras do meu nome, os trazos que saíron da túa man.
Manipulo o paquete e doulle voltas e máis voltas. Apértoo fortemente contra o peito antes de decidir abrilo.
O feche está duro e a miña falta de paciencia
remata por rachar o plástico amarelo do sobre.
No interior, restos da miña vida diaria: a miña axenda e dúas tabletas de pastillas. Continúo a buscar. Rebusco no sobre entre o plástico con boliñas de aire na procura de palabras dirixidas a min.
Denso suspiro e os meus dedos respostan instintivamente liberando o aire preso das boliñas de plástico...

fogar

Eu, como os coellos, buscaba matogueiras
onde construír tobos
mentres os aloumiños descoñecidos
desfacíanse en promesas que esvaraban
nos colchóns alimentando
a ferruxe dos somieres.

Unha noite húmida, de súpeto,
chegaron as túas man nidias
e impregnaron as sabas
deixando restrebas de quentor doce
coa fragancia do teu corpo
en todas as camas.

Elas amosáronme a beldade
que se agocha na auga turbia
dos charcos,
aprendéronme a afundir as mans
na carriza das pozas
para acariñar a suave textura
da pedra,
ensináronme que a orixe das emocións
parte do embigo en fíos invisibles
que se prolongan ilimitadamente,
amáronme envolvendo formas núas
co refugo das materias que nacen
da terra,
convertendo en leitos poéticos
os rincóns dos presebes.

E así entendín que podo sustentarme
coa vida que flúe dos teus beizos,
que es quen de nutrir
as miñas carencias e esperanzas
coas substancias que segregas
do xeito en que os paxaros embican ás crías.

Cesarei na procura dun cubil
onde ocultar os meus afectos
das olladas que esbrugan
a franqueza das paixóns que habitan
os azos puros,
contemplarei con calma a caída das pingas
nas raíces sedentas reflectida nas túas pupilas
dende o oco quente do teu regazo.

raiola

Uns raios tristes traspasan
tímidamente os vidros
proxectando a súa feble intensidade
sobre as figuras inservibles que adornan
estanterías repletas de libros
baleiros de palabras e cubertos de pó.

As murchas raiolas poñen en relieve
trazos sensibles que lixan
páxinas en branco con desexos azuis.

Eu quixera un sol de inverno
que dese vida ás ansias
agochadas baixo a tinta
ata cuspilas ousadamente

e mutilar a tristura que oprime
a calor e a humidade da terra
que revolve as túas mans
para regalarme caricias ao lonxe.


Quixera que o meu cabelo
coincidise cos teus dedos
en cada golpe de vento
que envías cos beizos
para afastar as miñas bágoas,

derreter o asfalto que dilata
a distancia que ameaza con desmembrar a nosa vontade.

saqueo

Aquela noite amordazaron á lúa.
Un exército de bestas con ansias carnívoras
tinxiron de vermello e gris a escuridade nocturna
mentres os ollos limpos desfacíanse en cristais
que punzaban a quietude do silenzo.

Botaron escadas de ferro contra os muros
e os seus instintos necrófagos penetraron
as alcobas intoxicando os pulmóns
cos seus bafos putrefactos.
Os berros afogaban nas gorxas
ao tempo que sentín as linguas de sapo
rodeándome os pulsos.
Nun esforzo de apertar de pestanas
imaxinei a túa man
coas súas zarpas fedorentas atravesándome o fígado.
Permanecía viva cando
os seus dentes como cravos
inxectaban óxido no meu colo branco
e unha morea de vermes famentos
devorávanme as vísceras.

Acalaron o rumor da herba revolta
apuñalando cada tramo de terra
que varrían co seu paso.

Pero eu deixei un rastro de amor
que buscar entre a cinza dos meus ósos.

flor

O inverno trouxo frío e silenzo.
Non deixou oportunidade á herba para medrar
e as árbores doíanse das placas
que facían aterecer a súa suor de savia entre a cortiza.

Pero saía da casa descalza e
afundía as mans no xeo
na busca das flores dos chícharos.
Arrastraba os pés mancados
entre a humidade da terra e as follas caídas
mentres os fíos dos talos abrían un pouco máis
as feridas dos dedos tentando filtrar
un restrollo de tristeza no sangue quente.
Non as atopaba.

Pero saía da casa.
Retiraba a xeada dos cercados de leña
na procura das pequenas flores
que ás veces nacen enriba do lique.
Cravaba as unllas febles nas vetas da madeira
mentres as estelas toscas danaban un pouco máis
as cutículas esfoladas.
Non as atopaba.

Pero saía da casa.
Metía os brazos nos ocos fríos das pedras
agardando rescatar as flores que embelecen
a soidade das enredadeiras.
Rabuñaba os pulsos coas estalactitas
que se forman no interior dos cubís
mentres magullaba un pouco máis
os cóbados nos cantos dos muros.
Non as atopaba.

Pero saía da casa.
E unha mañá o sol saiu deixando un rastro descuberto
de flores mortas ao seu paso.

Frío

Saio da casa, xeada.
Nos arredores da biblioteca, xeada.
A cama baleira, xeada.
O corazón, cuberto de xeada...

Pintor

Óllame ben.
Non hai parte da miña anatomía
que rexeite as túas humidades.

Arelo con impaciencia de egua temerosa
o surco intenso do teu pincel sensible
anegando a sede das miñas cavidades,
o cromado do meu corpo branco
con liñas que mesturen as cores cálidas do arco iris,
o bater de brochadas que impriman nas miñas costas
a sucesión harmónica dos teus murmurios,
a acuarela que tinxa de azul a escuridade
que separa as ondas do meu cabelo,
a inxección de témpera que tatúe
as pingas da túa suor como ferro candente,
traspasando os músculos.

Ti fas medrar no meu peito
a cor vermella dos froitos da silva nos meses de inverno.

Libre

Sinto a chamada da terra nas coxas.

Os meus ollos só ansían atopar a verdade,
afastar de min as linguas de serpe
que resoan promesas sucias nos meus tímpanos,
abrir a boca e deixar que a suor
das nubes nubes tristes de inverno
escorregue pola miña gorxa.

Cuspir savia nas feridas e
substituír por zume de froita
o sangue que contamina as miñas veas,
adornar os peitos con plumas de laverca e
cubrir o corpo cun traxe de enredadeira,
espigas e lama.

Esquecer as palabras e aprender
a linguaxe coa que as flores abren os seus pétalos
facendo arrubiar a sensibilidade dos prados.

Non necesito mans que me agarimen,
brazos que me aperten
nin pernas nas que enredar as miñas;
conténtome con regar coas miñas bágoas
as raíces dos carballos.

Non agardo máis sorrisos
que os que debuxan os paxaros
na esteira do seu voo.