raiola

Uns raios tristes traspasan
tímidamente os vidros
proxectando a súa feble intensidade
sobre as figuras inservibles que adornan
estanterías repletas de libros
baleiros de palabras e cubertos de pó.

As murchas raiolas poñen en relieve
trazos sensibles que lixan
páxinas en branco con desexos azuis.

Eu quixera un sol de inverno
que dese vida ás ansias
agochadas baixo a tinta
ata cuspilas ousadamente

e mutilar a tristura que oprime
a calor e a humidade da terra
que revolve as túas mans
para regalarme caricias ao lonxe.


Quixera que o meu cabelo
coincidise cos teus dedos
en cada golpe de vento
que envías cos beizos
para afastar as miñas bágoas,

derreter o asfalto que dilata
a distancia que ameaza con desmembrar a nosa vontade.