fuxida

Consumía os días
mimando a caixa de música
onde arrolaba as súas ilusións,
protexéndoa das unllas suxas
que asexaban a orixe dos seus sorrisos.

Tiña medo á noite.
Cada vez que pechaba os ollos
un carrusel de pesadelos
xiraba a velocidades vertixinosas amosándolle
as faces deformadas e as desencaixadas mandíbulas
que pretendían engaiolarlle os soños.


Unha mañá de chuvia, coa luz primeira,
decidiu botarse ao bosque
e non regresar.

Vomitou as toxinas coas que intentaran envelenala
e entregou a súa pel núa á terra.
Quería nacer de novo
fuxindo das intencións putrefactas
que tentaran enterrala viva.