Libre

Sinto a chamada da terra nas coxas.

Os meus ollos só ansían atopar a verdade,
afastar de min as linguas de serpe
que resoan promesas sucias nos meus tímpanos,
abrir a boca e deixar que a suor
das nubes nubes tristes de inverno
escorregue pola miña gorxa.

Cuspir savia nas feridas e
substituír por zume de froita
o sangue que contamina as miñas veas,
adornar os peitos con plumas de laverca e
cubrir o corpo cun traxe de enredadeira,
espigas e lama.

Esquecer as palabras e aprender
a linguaxe coa que as flores abren os seus pétalos
facendo arrubiar a sensibilidade dos prados.

Non necesito mans que me agarimen,
brazos que me aperten
nin pernas nas que enredar as miñas;
conténtome con regar coas miñas bágoas
as raíces dos carballos.

Non agardo máis sorrisos
que os que debuxan os paxaros
na esteira do seu voo.