Orballo

Humedécesme como os vermes
que fecundan a carne dos froitos
rompendo o silenzo onde os corvos
peteiran corazóns esgazados ao aire libre.

Cada canto da miña masa
brúa na procura desesperada
do vapor que desprende a túa materia
ao tempo que a néboa penetra no interior das farolas
escachando as lámpadas.

Escuridade nas rúas
mentres a miña lingua borda en ti formas abstractas.
Lambes o punto de unión das miñas pernas
rociando o seu interior
con pequenísimas barbullas salgadas
e agrado que o día aprace a súa chegada
suplicándolle unha tregua
en tanto que extingo os sabores das túas substancias
satisfacendo a miña sede.