Descoñecido

É curioso.
Apenas coñecía de ti os ruxidos
que emites ao tempo que arremetes contra min,
pero admiraba profundamente
a sensibilidade coa que acariñas os bordes
das páxinas dos teus libros
mentres te observo
con ollos de nena
dende o marco da porta.

O tempo pasou,
e non hai noite que me deite
con outra imaxe na miña mente…
o teu amplo sorriso.


É certo que ás veces a miña soidade
me empurra a ansiar
uns brazos que me aperten
mentres morre unha bágoa
na miña lingua,
pero sempre son os teus.
Sempre ti.

Non hai día que non pense
por qué a fortuna me fixo o agasallo
de tropezarmos no mesmo camiño.

Agradezo a seguridade
coa que apertas a miña man
cando camiñas ao meu carón
nos meus momentos difíciles
e a confianza que depositas en min
cando me fas partícipe dos teus atrancos.


Pero segues a ser ese descoñecido
que me adicou un sorriso canso
entre táboas de madeira que rexían con pasos
e catro paredes escuras.
O mesmo ó que biquei nos beizos
con sabor a cervexa
unha noite na que non agardaba nada
e rematei por emborrachar de ti.

E agora non quero máis.

Non quero máis que os teus ruxidos descoñecidos,
a sensibilidade de descoñecido coa que acariñas,
o teu amplo sorriso de descoñecido,
os teus brazos descoñecidos,
a seguridade descoñecida coa que apertas a miña man
e a confianza de descoñecido que depositas en min.