Nunca o dixen, pero fixéchesme atopar
o verdadeiro significado das palabras.
Sentir as verbas letra a letra
navegando en min,
paseando polos meus recantos
e deixando neles todas as tonalidades
que a Primavera fai estalar nas flores.
Podería subir ata as nubes
e cubrir o ceo cun tapiz
suxeito por alfileres
cheo de imaxes e momentos
só por arrincar na túa face un sorriso.
A túa felicidade enche as miñas veas
dun sangue novo cada vez
que flúe con tanta forza
que fai palpitar os meus órganos
desaforadamente, case devecendo por saír fóra.
O teu simple recordo
desata en min unhas ansias tan salvaxes
como a violencia coa que a hedra
penetra nas pedras desfacendo os muros.
Desexo de vida.
Iso aprendín de ti:
un guía que me descubriu
os segredos dos instintos
entre postas de sol e amenceres
a través do lente do seu calidoscopio máxico.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario