lembranzas

Non adiviño qué clase de conexión
establecemos ti e mais eu coa natureza.
A facilidade coa comprimimos
nun mesmo movemento
e exhalamos nun salouco
todas as nosas sensacións.
Cómo podemos reclamar
á chuvia cos nosos corpos
facendo que se presente de súpeto,
empaparnos e teñamos que saír correndo
como parte dun xogo de dous nenos no patio dun colexio.

Tropezar contigo buscando
a colocación de letras de cancións sobre notas musicais
que noutro tempo soaban dun xeito distinto.

Atoparte e atoparme
colgando nun tendal de soños infinitos
cada un dos versos de poemas
que antes de ti tiñan outro significado.

Cear espaguetis ás catro da mañá,
facer da ducha unha terma,
refuxiarme dos morcegos entre os teus brazos,
entender outra cousa cando se pronuncia a palabra “cama”,
ser capaz de ignorar os ruidos, a xente
e o resto do mundo
por un intre só con escoitarte
e afundir nos teus ollos
para seguir a encher o meu álbum con lembranzas...