aire deshabitado

Eu amábate en todos os lugares
desertos onde habita a soidade.

Gustábame andar sen rumbo
nas prazas baleiras pola noite,
pasear afundindo os pés na area
fría das praias en inverno,
agarrar con forza
os peitorís metálicos dos portos,
deitarme na herba verde
dos xardíns abandonados,
sentarme nas pedras dos muros
dos castelos en ruinas…
Sempre acompañada do teu recordo.

Esperaba no penúltimo chanzo da escaleira
dous días de cada sete
que me acariñaras de lonxe coa túa ollada
mentres metías as chaves na porta
tentando abrila con esforzo.

Despois de 3 horas,
ansiaba percorrer as falanxes dos teus dedos
cos meus dentes.
Agardaba a humidade do teu alento nas coxas,
a mestura dos teus susurros
coas pequenas ás de bolboreta
que habitaban o meu ventre.

Ti tinguías o ceo de cores cálidas
cada vez que me amabas
nos leitos de palla branca.
Penetrabas a miña natureza
cunha semente descoñecida cada vez.
Regabas os meus beizos
co teu mel transparente
de cana de azucre.


Todo para rematar
e comezar de novo nun devezo…
Devezo de ti…
Un devezo continuo
de liñas rectas e curvas
esculpindo formas inflamables.