Amencer...

Descóbreme núa,
estende a túa man de doce aspereza
cara o meu corazón esbrugado de intelecto
e acaricia os seus latexos que se fonden cos teus
nun ávido suspiro que exhala vida.

Fagamos construccións nas nubes
cos nosos dedos durante a noite
para espertar cun sol que alumea o meu calmo sorriso
lembrándome unha vez máis a sorte de estar viva.

E marchas con pés de lá coa luz primeira.
E tes que marchar, pero non me importa...
Acompáñame o moito que queda da noite que convertemos en día.