martes, 29 de mayo de 2007

herba mollada


Aliméntome da cor clara das túas olladas,

dos tenros movementos dos teus beizos,

do sentir ás veces impreciso e fugaz

das xemas dos teus dedos,

da túa saliva, que se verte

como gotas de chuvia na miña boca sedenta.


Cada xesto, cada palabra,

cae como orballo morno sobor da miña pel,

que se desflora núa ante ti

e móllame, empápame as extrañas

de apoxeos incesantes

onde sinto nacer a herba.



Entre as túas caricias de tálamo

é imposible non pensar no significado da felicidade.

domingo, 27 de mayo de 2007

Resaca



Chuvia.

Gotas que esvaran nos cristais

facéndome lembrar a suor da última noite.


A última apalpada de mans desafabadas

que se buscan e rematan por se atopar nun asento gris.


O último bico anubado de degoro

nas linguas enlazadas como trelo de rede.


A última encrucillada entre os nosos ollos

enxenebrados de non durmir.


O último sorriso cargado de doce cansanzo

entre présas.




Último desbote de desexo entre nós

agardando o próximo impulso.

jueves, 24 de mayo de 2007

Flora inabarcábel




Doume a ti, toda enteira.


Regáloche cada palmo da miña carne


para que poidas pintar nela retallos de raíces imperecedeiras coa túa lingua.




Boca que desprende bolboretas


que zoan bordando suspiros no aire.




Perderme no teu corpo absoluto,


disfrutar dos teus ollos inacabables,


beber o doce zume dos teus beizos.




Percorrer o teu contorno coas miñas mans


facendo das nosas formas caricias de enredadeiras que estalan en flor.






Paixón infinita. Amor libre.

miércoles, 23 de mayo de 2007

Area


Silenzo branco...

Unha forte luz que acariña a miña face mentres me preocupo de non pensar...

Sinto. Só sentir.

Sentir de vento que trae aroma de auga salgada.

Ansias dun corpo que comparta esas sensacións,

que poder cubrir de area ó meu carón.

Desexo de mollar os peus xuntos aos teus e dar paseos interminábeis,

de percorrer praias e praias que non rematen nunca,

de ver a túa man obsequiándome cunchas de cores...

Devecer de caricias nas dunas,

nas rochas, nas augas...


Anhelo da túa presenza, sen máis.

lunes, 21 de mayo de 2007

Océano



Cansa e sen forzas, perdida na infinidade dun mar


no que afondei bágoa tras bágoa,


atopei os teus ollos cristalinos de cores verdes e azuis.





Desvestín as olladas ata alcanzar a máxima pureza


encamiñando a miña balsa de esperanzas afundidas


cara unha terra de densos rubores.





Escordei as miñas mans en cada golpe de onda


e voguei sen remos entre as túas, espidas de axexos,


en dirección á estrela máis luminosa e calma.





Océano. Océano todo ti e mais eu.


Océano que anega os nosos beizos cada vez que se bican,


océano que asolaga os nosos corpos cada vez que se unen,


océano que inunda torrencialmente os nosos peitos cada vez que confluén nun fondo e case único alento.





O meu desexo... continuar a navegar entre as túas augas.

sábado, 19 de mayo de 2007

Soidade


Opto por quedar na casa, disfrutando da miña ben achada soidade, rindo e desrindo comigo mesma, tomando baños de auga quente con burbullas que desprenden aroma de flor de azar...




Canción de amor propio


A veces me desdoblo y me digo al oído:

"¡Qué bueno respirar, sentirte vivo!

¡Qué bueno que te cruces por mi camino!".

Rodeado de un espejo circular,

soy feliz con esta esquizofrenia tan particular.
¡Qué grato es encontrarme vaya donde vaya!

Por más que me cuento mis chistes siempre me hacen gracia.

Si me voy, si me duermo, la vida se apaga.

¡Qué potra saber que siempre me seré fiel!

¡Qué suerte desde un principio caerme tan bién!
Y voy y me levanto cada mañana, feliz y seguro.

Me hago el desayuno, me lo sirvo en la cama,

y allá voy, menudo soy,

me dedico un arrechucho: sexo seguro,

sin riesgos, sin contemplaciones,

dudo que nada me satisfaga mejor que un servidor,

menudo soy para el amor.

Y que le voy a hacer si la gente me condenó al olvido,

a ser autosuficiente,

si con eso sobrevivo,

que no es poco,

mejor loco que mal acompañado.
¡Qué bonita,

qué divertida es conmigo la convivencia! ¡

Descojonarme de mi última ocurrencia!

Y esperarme despierto,

vuelva a la hora que vuelva,

o cocinar para mí mi plato favorito,

no encontrar en el baño más pelos que los mios.
Sólo yo controlo, sólo yo determino, mis hábitos de higiene.

Lloro en mi hombro cuando nadie me entiende.

Si me siento solo miro a la luna,

me juro amor eternamente.

Rodeado de un espejo circular,

soy feliz con esta esquizofrenia tan particular.
Y voy.
Y voy y me levanto cada mañana,

feliz y seguro.

Me hago el desayuno,

me lo sirvo en la cama,

y allá voy, menudo soy,

me dedico un arrechucho: sexo seguro,

sin riesgos, sin contemplaciones,

dudo que nada me satisfaga mejor que un servidor,

menudo soy para el amor.

Y que le voy a hacer si la gente me condenó al olvido,

a ser autosuficiente,

si con eso sobrevivo,

que no es poco,

mejor loco que mal acompañado.
Y voy y me levanto cada mañana,

feliz y seguro.

Me hago el desayuno,

me lo sirvo en la cama,

y allá voy, menudo soy,

me dedico un arrechucho: sexo seguro,

sin riesgos, sin contemplaciones,

dudo que nada me satisfaga mejor que un servidor,

menudo soy para el amor.

Y que le voy a hacer si la gente me condenó al olvido,

a ser autosuficiente,

si con eso sobrevivo,

que no es poco,

mejor loco que mal acompañado.



Encántame esta canción e en xeral todo o que fai este home. Nunca ven mal recordar de cando en cando que cos únicos cos que podemos contar sempre é con nós mesmos.

jueves, 17 de mayo de 2007

Amencer...


Descóbreme núa,
estende a túa man de doce aspereza
cara o meu corazón esbrugado de intelecto
e acaricia os seus latexos que se fonden cos teus
nun ávido suspiro que exhala vida.

Fagamos construccións nas nubes
cos nosos dedos durante a noite
para espertar cun sol que alumea o meu calmo sorriso
lembrándome unha vez máis a sorte de estar viva.

E marchas con pés de lá coa luz primeira.
E tes que marchar, pero non me importa...
Acompáñame o moito que queda da noite que convertemos en día.

lunes, 14 de mayo de 2007

Recordo dunha noite

Noite. O teu alento na caluga,
agarimándome suave como peluxe de melocotón,
a man sobor da miña apertándoa con forza tenra,
unllas que rasgan sabas cheas de suor,
auga que percorre os corpos,
olladas que se evitan, curtas e inacabables.

Pernas entrelazadas entre teas brancas,
corazóns que baten álxidos nos peitos,
saliva que percorre camiños na espalda,
respiracións que se mesturan e semellan unha soa,
lentitude, éxtase, lume tardo, conforto frenético,
sensacións que conflúen baixo estrelas que debuxamos no teito.

Combinación de formas imposibles envoltas en fíos,
beizos con sede de dentes que os apreixen,
doce perda de consciencia,
pensamentos que collen tranvías con destinos descoñecidos
onde remataba a noite...onde comezaba eu... onde rematabas ti...

sábado, 12 de mayo de 2007

Soños...


Ás veces, só por un intre, soñamos con descansar,

con descubrir un lugar oculto e afastado onde deitarnos,

lonxe dos cravos que baten contra as nosas pálpebras

cuspindo duras realidades...


Pechar os ollos e agardar a doce aireixa da calma

que acariñe a nosa pel

coa suavidade das polpas que fan medrar as flores das cerdeiras.


Eu atopei o acougo nos teus ollos,

no percorrer do meu corpo cos teus dedos,

na apertura da túa boca en cada un dos teus sorrisos.


Unha illa á que cheguei núa e exhausta,

entre restos de naufraxio,

e á que agardo voltar

para escoitar o seu latexo

apoiando a miña face entre terra húmida...

martes, 8 de mayo de 2007

Soneto CXXIII

Fotografía dunha pequena tenda que me deixou marabillada nunha das miñas visitas a París, hai oito anos, xa...





Unha vez alguén me dixo que na ignorancia vívese feliz, pero eu máis ben penso que o único que nos pode facer realmente felices é pasar pola vida tropezando, coñecendo e asumindo tódalas nosas limitacións e os nosos erros...

Aí deixo algo de Shakespeare...


Tiempo, no has de jactarte de mis cambios:
alzas con nuevo brío tus pirámides
y no son para mí nuevas ni extrañas
sino aspectos de formas anteriores.


Por ser corta la vida, nos sorprende
lo antiguo que reiteras e impones,
cual si fuera lo nuevo que deseamos
y si no conociéramos su historia.


Os desafío a tí y a tus anales;
no me asombran pasado ni presente,
pues tus anales y lo visto engañan
al transformarse mientras te apresuras.


Por mí, te juro que he de ser constante
a pesar de tu hoz y de tí mismo.


Non preciso dicir máis...

Despedida


Rematou...

Non sei se foi alguén ou algo o que curtou o último fío que quedaba entre nós.


Paseando polas rúas baleiras de voces e cheas luces febles

aínda non sei moi ben se quero lembrar

todos eses momentos que percorreron as nosas veas entre fume e palabras,

aqueles bicos furtivos en portais de casas abandonadas.


Despídome de ti, temo que por sempre

e non sinto remorsos nin pena.

O noso tempo fuxiu, tentamos amarralo sen forza

e foise para non regresar...

Baixo luz parpadeante de farolas penso en ti.

Penso en ti e no noso adeus.




domingo, 6 de mayo de 2007

Berros


Hoxe, un berro contido coa lingua chea de espiñas.

Unha bágoa de cristal que quere saír e non pode, non da.

Un salouco que treme nas vísceras e queda na gorxa.


Hoxe gustaríame romper as paredes que hai ó meu redor,

as paredes que coa súa anguria aplastan as miñas ilusións e rompen os meus soños.


Hoxe a desesperanza non me deixa ver máis aló,

non me permite ollar os teus ollos claros e esquecer a dor que sinto,

a dor que me empurra ó baleiro máis absoluto.


Hoxe soidade. Acompañada, pero soidade ó fin e ó cabo.




Hoxe non foi un bo día...

martes, 1 de mayo de 2007

Velas


Aí vai o meu poema... o noso poema, porque é tan teu como meu. A última conexión entre ti e máis eu neste mundo.

Lino naquel preciso instante e estou segura de que se correspondeu no tempo co teu último alento. O meu corpo sabíao e as bágoas esvararon nese preciso intre polas miñas meixelas case sen decatarme.

Case dez anos despois, penso en ti cada día, dedícoche como pouco un pensamento, e día tras día continúo a pensar que todo sería moito máis doado se estiveses aquí, sendo partícipe das miñas alegrías e tristuras.

Poderías debuxar en min tantos sorrisos... aínda que segues a debuxalos porque gardo nun cofre que abro con frecuencia cada un dos recordos que teño de ti como fermosos e preciados agasallos. Si. Seguramente fuches o máis fermoso da miña vida e si, onde queira e mentres poida pensar, pensarei en ti.



VELAS

Los días del futuro están delante de nosotros

como una hilera de velas encendidas

-velas doradas, cálidas, y vivas.

Quedan atrás los días ya pasados,

una triste línea de velas apagadas;

las más cercanas aún despiden humo,

velas frías, derretidas, y dobladas.

No quiero verlas;

sus formas me apenan

y me apena recordar su luz primera.

Miro adelante mis velas encendidas.

No quiero volverme,

para no verlas y temblar,

cuán rápido la línea oscura crece,

cuán rápido aumentan las velas apagadas.


Bótote de menos.