nome propio

Onte buscaba, entre libros, un nome que darche.
Intentaba bosquexar na miña mente un rostro de home
que non agocha nada,
pero os teus trazos aparecían por todos os recunchos.

Non tes nome e tes todos os nomes:
compañeiro, amante, amigo, servo, dono,
mestre e aprendiz, descoñecido, familiar…

Gardas en ti unha fábrica de historias que contar,
que construír,
das que facer os planos.

En calquera lugar,
non importa altitude, latitude, temperatura.

Sempre esquecemos a localización no mapa,
porque chegamos aos sitios para facelos NOSOS,
describindo labirintos nas pedras,
nas augas e nas nubes que sorrín a cada zancada que damos,
volvendo polos nosos pés á tobeira primeira,
pero deixando abertas moitas outras que ocupar,
ás que regresar antes de seren preciso
sacar os fíos con que enmaraña o paso do tempo.

Enténdeme, o que eu quero non é vencer as horas:
é debullar cada segundo
en pequenos intres de vida compartida,
inda na distancia.

Porque se hei de perder o alento
quero que sexa ao teu carón,
engatando os cumios máis elevados que se viron nunca,
que nin sequera existen
fóra da talasocracia que comunica o teu pensamento co meu.