Ausencias

É certo que ás veces, cando marchas,
deixas unha sensación de abandono tras de ti.
Un bafo de aire frío cobre os lugares onde antes estiveches
cun aspecto de falso Nadal,
con tarxetas de tinta invisible que proclaman un “volvo axiña”.

Pero sempre volves.
E a espera faise eterna ao pensar no xeo das estradas,
nas vidas que se perden e nas felicitacións que non volverán
ser escritas.

Quero sobrepoñerme ao medo a non verte de novo,
a habitar un espazo que non ten sentido sen ti,
á covardía de non entregarme completamente á felicidade.

Mais non deixo de mirar a néboa e preguntarme... onde estarás?
O meu pensamento diríxese unicamente a agardar o son do timbre,
un e longo,
e abrir a porta para descubrirte unha vez máis
nesa claridade que desprenden os teus ollos e o teu sorriso.

É este egoísmo de estar sen ti o que me consume,
o lastre que teño que superar cando estou soa na casa.
Oes? Só cando estou soa na casa.