Espolio

Chegaches ao meu reino
sen afán de conquista,
coas mans limpas
e sementando verdade coas túas palabras.

Cada un dos pasos que afundían
as miñas terras baixo os teus pés
agardaba un xesto de aprobación
e sempre preguntabas
antes de arrincar as flores
que cuspían as enredadeiras dos muros.

Acariñabas a cortiza das árbores
respectando o seu zume
e tan só recollías as follas
que atopabas tiradas no chan.

Camiñabas pola herba
escoitando o piar dos paxaros
sen tentar adiviñar de onde viña
ou ver as cores das súas plumas.

Observabas os solpores
cos ollos pechados para abrilos
cando sentías a miña presenza
ao teu carón cubrindo o oco
que conservaba a miña forma no banco de pedra.


Unha mañá espertei
abrazando o teu corpo ausente
e comprendín.

Non houbo efusión de sangue,
nin golpes,
nin feridas abertas na miña pel.

Non apreciei derrubamentos,
nin un só vidro roto,
ningún deterioro.

Pero nese intre entendín
que me desposuíras de todos os meus dominios
e que serían teus por sempre.