Insensible

Os meus iris dilatados

soñaron con converterme

nun ser diminuto, invisible,

imperceptible para todas as olladas,

con mergullarme nunha perspectiva diferente

onde a soidade sería sempre ben achada...

Pasear polo medio das herbas da fame

sen deixar recendo nin pegada

que seguir na miña marcha.

Ter un contacto mínimo co aire

e descansar nos pétalos suaves

das flores que medran a carón do chan,

esas que se esmagan cando un vai correndo

polos prados nun día de sol radiante.

Cruzar os charcos en follas de nogueira

coidando de saltar nas pedras das beiras

para non mollar os pés con auga sucia.

Levar ao lombo as lembrazas,

como fan os caracois,

acompañada polo ritmo

do camiñar laborioso das formigas.

Abanearme nos talos febles

mentres adormezo coa nana

do bater de ás das xoaniñas.

Sentar na envoltura seca das sementes

e deitarme nos buratos interiores das cabazas

para seguir a soñar

que son pequena e inapreciable.