olladas

Detívenme nos teus ollos
e sinto que o absoluto das cousas
sempre estivo aí, dentro deles.

E penso que non hai mar en calma
onde mollar os pés,
nin lúas cheas
que amosen formas reflectidas,
nin luz que alume
más alá das túas pupilas.
E querería mecerme nelas
cando non teño folgos
para enfrontarme á vida,
e desexaría surcalas
na miña balsa decadente
cando non teño forzas
para continuar os pasos invisibles
que marca o meu destino.

E gustaríame deter
a miña ollada na túa
e sabela eterna
cando o mundo xira
entorno a min a velocidades inasibles.

E ser quen de calcetar
unha manta coas túas pestanas
baixo a que poder descansar no teu regazo.