senda

Precisaba respirar e non sabía como.
Os meses pasaban
e os ecos da túa voz
repetían a dirección dun camiño a coller
abríndose paso entre o nobelo de ideas
que embarullaba a miña cabeza.

Entón mollei os pés un pouco
e adentreime na frialdade da auga mariña.
Ti ollábasme enterrado ata os nocellos
entre miles de millóns de graos de area
co leve sorriso que precede aos saloucos satisfactorios.
Correspondino e suspirei fondamente.
Despois permanecín inmóbil
disfrutando da irreal infinidade
que confiren ao mundo sensorial do ser
os bicos con significado.

Tras aqueles intres eternos
as miñas pernas abandonaron a auga
e pasei horas buscando pedriñas que desprender
detrás de cada unha das miñas pegadas
para non esquecer a xénese do meu punto de partida.