MOMENTO

Si por alguna extraña razón

Tuviera que elegir un momento de este año

Un solo momento
Aquel que resumiera todo
Todo
Lo que me ha pasado
Lo que he vivido
Estaría tentado a escoger los momentos de gloria
Que los hubo
Pero no sería suficiente
Quizás me decantase por los momentos de fracaso
Que los hubo
Pero no sería honesto
Ni siquiera me quedaría con los momentos mágicos
En los que siempre
Tú
Me has acompañado
Si tuviera que elegir un momento de este año
Ese momento
Que englobara todo lo que la vida me ha ofrecido
Escogería ese instante
Esos escasos segundos
En los que el otro día
Y no hablo de todos los días que lo has hecho
Momentos de intensa vida
Sino del otro día
Hablo del otro día
Colocaste tu cabeza en mi pecho
Cansada
No, cansada no es la palabra
Tranquila quizás sea más conveniente
Cerraste los ojos
Respiraste profundamente
Y yo imaginaba las uñitas pintadas de tus pies
Mientras pensaba en mi presente
Mirando desde mi cama
Tu cama
La niebla a través de la ventana.

Insensible

Os meus iris dilatados

soñaron con converterme

nun ser diminuto, invisible,

imperceptible para todas as olladas,

con mergullarme nunha perspectiva diferente

onde a soidade sería sempre ben achada...

Pasear polo medio das herbas da fame

sen deixar recendo nin pegada

que seguir na miña marcha.

Ter un contacto mínimo co aire

e descansar nos pétalos suaves

das flores que medran a carón do chan,

esas que se esmagan cando un vai correndo

polos prados nun día de sol radiante.

Cruzar os charcos en follas de nogueira

coidando de saltar nas pedras das beiras

para non mollar os pés con auga sucia.

Levar ao lombo as lembrazas,

como fan os caracois,

acompañada polo ritmo

do camiñar laborioso das formigas.

Abanearme nos talos febles

mentres adormezo coa nana

do bater de ás das xoaniñas.

Sentar na envoltura seca das sementes

e deitarme nos buratos interiores das cabazas

para seguir a soñar

que son pequena e inapreciable.

Natureza

Na túa ausencia,

quería chuchar as pingas de auga

do brión que medra nos muros

como ti lambes as bágoas

que penduran das miñas pestanas en cada despedida,
lamber o breixo rosado que cobre a superficie

das rochas do monte

do mesmo xeito no que ti sorbes

os vértices dos meus peitos,
sorber o salitre

que adorna os corais mariños

de igual maneira que ti zugas

as pingas de suor que esvaran pola miña caluga ,
zugar a sarabia das pólas núas

nos outonos das acacias

da forma en que ti o fas

coa saliva dos meus beizos.

Soñaba con recolectar

as flores das xestas

para pintar de amarelo o noso leito,
coleccionar vagalumes

que decorasen o noso ceo

con luz tenue polas noites,
tosquiar rabaños enteiros

para tecer un edredón

que amparase o teu corpo do frío.

Ansiaba coller paos

e coser follas de palmeira

para fabricar parasoles

que protexesen os teus ollos

dos raios do sol,
espremer os froitos dos acivros

cos meus dentes

e regalarche o seu zume

coa lingua cando sentises sede,
repartir pétalos de magnolias

sobre os camiños empedrados

para que non mancases

os teus pés descalzos,
soprar aos dentes de león

e ser quen de controlar o vento

debuxando figuras no aire cos seus lóbulos,
ensiñarche o significado

da dozura no teu padal

esquilmando enxames coas miñas mans.

Soñaba en ti toda a natureza porque en toda a natureza véxote a ti.

Espolio

Chegaches ao meu reino
sen afán de conquista,
coas mans limpas
e sementando verdade coas túas palabras.

Cada un dos pasos que afundían
as miñas terras baixo os teus pés
agardaba un xesto de aprobación
e sempre preguntabas
antes de arrincar as flores
que cuspían as enredadeiras dos muros.

Acariñabas a cortiza das árbores
respectando o seu zume
e tan só recollías as follas
que atopabas tiradas no chan.

Camiñabas pola herba
escoitando o piar dos paxaros
sen tentar adiviñar de onde viña
ou ver as cores das súas plumas.

Observabas os solpores
cos ollos pechados para abrilos
cando sentías a miña presenza
ao teu carón cubrindo o oco
que conservaba a miña forma no banco de pedra.


Unha mañá espertei
abrazando o teu corpo ausente
e comprendín.

Non houbo efusión de sangue,
nin golpes,
nin feridas abertas na miña pel.

Non apreciei derrubamentos,
nin un só vidro roto,
ningún deterioro.

Pero nese intre entendín
que me desposuíras de todos os meus dominios
e que serían teus por sempre.