Outono

Abro a fiestra e de súpeto
un aire frío penetra no cuarto
enchéndoo de olor a outono.

As follas tambaléanse nas árbores
coa melancolía da que gozan
as despedidas nas estacións de autobuses.

As primeiras gotas de chuvia caen tímidamente
coa resignación da volta a algo xa coñecido
e os veciños comezan a agochar a roupa
nos tendais das galerías interiores.

As xentes camiñan polas rúas
sen establecer direccións claras
e resulta difícil atopar un sorriso
baixo as bufandas e os colos altos.

A lembranza de cancións con notas murchas
fainos achar de menos cousas que non temos
desexando que pasen dúas estacións de golpe
ata ver de novo o florecemento das cerdeiras.

A alegría semella hibernar mentres xogaba ás escondidas,
pero agarda, cautelosa, poñernos a proba,
acollida en veas que aparentan conxeladas
polo frío con que nos azoutan os novos ventos.

A miña felicidade non entende
de estacións nin de temperaturas.

Ti fas que os meus beizos
esbocen sorrisos todo o ano...