ás...

Abrir ben os ollos.

Non voltar a vista atrás.

Ollar firme cara adiante

e camiñar con pisadas fortes.

Tomar aire e separar

as pequenas partículas

de osíxeno puro de todo

o aire revolto que segue a entrar nos pulmóns.

Deixar que nazan plumas

de entre as miñas costas sangrantes

e formen ás que me leven moi lonxe,

que me axuden a retornar

á estela das pegadas

que me conducían a Ítaca

cando aínda era consciente do seu significado,

de que o importante non era chegar.

Voar moi moi alto,

como tantas veces nos meus soños,

sen sentir a vertixe do medo á vida,

observando a terra dende as alturas

sen expermientar o pánico de quen non coñece o lugar ó que se dirixe.

Gardar distancia cos raios do sol

para non queimar as ilusións

que aínda me quedan;

evitar os golpes de vento

que poidan rasgar

as miñas esperanzas.

Voar... respirar... sentir...

soterrando restos de tristeza.