contacto

Sorbíschesme a carne

coma quen zuga restos de carozo de froita,

carne tenra de corazón descomposto

por penas que arrastraba ata chegar ás túas mans.

Roubáchesme o olor

coma quen palpa unha flor entre as mans

ata quitarlle o aroma,

fragancia murcha que fixeches espertar entre os teus brazos.

Bebíschesme a savia morna

de entre as pernas febles

coma quen extrae gotas de auga

dunha fonte seca nun lugar deserto ata os teus húmidos beizos.

Sentir de caricias. Fundir de apreixos. Notar de bicos.

E penso que o meu corpo sempre estivo aí...

agardando atoparse co teu entre salucos infinitos.

ás...

Abrir ben os ollos.

Non voltar a vista atrás.

Ollar firme cara adiante

e camiñar con pisadas fortes.

Tomar aire e separar

as pequenas partículas

de osíxeno puro de todo

o aire revolto que segue a entrar nos pulmóns.

Deixar que nazan plumas

de entre as miñas costas sangrantes

e formen ás que me leven moi lonxe,

que me axuden a retornar

á estela das pegadas

que me conducían a Ítaca

cando aínda era consciente do seu significado,

de que o importante non era chegar.

Voar moi moi alto,

como tantas veces nos meus soños,

sen sentir a vertixe do medo á vida,

observando a terra dende as alturas

sen expermientar o pánico de quen non coñece o lugar ó que se dirixe.

Gardar distancia cos raios do sol

para non queimar as ilusións

que aínda me quedan;

evitar os golpes de vento

que poidan rasgar

as miñas esperanzas.

Voar... respirar... sentir...

soterrando restos de tristeza.