lunes, 21 de septiembre de 2009

Lugo sen ti


Nas mañás lucenses, cando non estás,
unha luz azul penetra
os pequenos ocos das persianas
soprando golpes de aire
que enfrían as sabas
ata espertar a casa enteira.

O leite,tamén frío.
A auga da ducha,fría.
As puntas dos pés que
percorren o chan de madeira, frías.
A roupa, fría tamén.

De súpeto, a túa voz,
ao outro lado do auricular,
quente.
Desprende vapores que visitan
os cuartos enchéndoos de cor
e abre paso ao sol do novo día.

jueves, 3 de septiembre de 2009

...

Shhh!Apagade as luces...

sen pechar as pálpebras

seguindo a túa estela quente

marcho con pés nús

co ímpeto de regar todos os lugares

entre as nosas pernas.

E fundo os pés na terra laranxa.


Presentábaste tan lonxe, coma unha imaxe sagrada no altar

dos asexos escuros, grandioso, intocable.

E preto de min

tantos mundos,

tantos universos

que percorrer coa xustiza

que me ensinaches,

que está nos teus ollos.


O mel que as abellas zugan

non se consegue nun día,

os esforzos son duros e constantes,

mais aí está, ante os nosos ollos, entre nós,

envolvendo cada paso que damos.