...

Shhh!Apagade as luces...

sen pechar as pálpebras

seguindo a túa estela quente

marcho con pés nús

co ímpeto de regar todos os lugares

entre as nosas pernas.

E fundo os pés na terra laranxa.

Presentábaste tan lonxe, coma unha imaxe sagrada no altar

dos asexos escuros, grandioso, intocable.

E preto de min

tantos mundos,

tantos universos

que percorrer coa xustiza

que me ensinaches,

que está nos teus ollos.

O mel que as abellas zugan

non se consegue nun día,

os esforzos son duros e constantes,

mais aí está, ante os nosos ollos, entre nós,

envolvendo cada paso que damos.