Nas mañás lucenses, cando non estás,
unha luz azul penetra
os pequenos ocos das persianas
soprando golpes de aire
que enfrían as sabas
ata espertar a casa enteira.
O leite,tamén frío.
A auga da ducha,fría.
As puntas dos pés que
percorren o chan de madeira, frías.
A roupa, fría tamén.
De súpeto, a túa voz,
ao outro lado do auricular,
quente.
Desprende vapores que visitan
os cuartos enchéndoos de cor
e abre paso ao sol do novo día.
