Frío

Saio da casa, xeada.
Nos arredores da biblioteca, xeada.
A cama baleira, xeada.
O corazón, cuberto de xeada...

Pintor

Óllame ben.
Non hai parte da miña anatomía
que rexeite as túas humidades.

Arelo con impaciencia de egua temerosa
o surco intenso do teu pincel sensible
anegando a sede das miñas cavidades,
o cromado do meu corpo branco
con liñas que mesturen as cores cálidas do arco iris,
o bater de brochadas que impriman nas miñas costas
a sucesión harmónica dos teus murmurios,
a acuarela que tinxa de azul a escuridade
que separa as ondas do meu cabelo,
a inxección de témpera que tatúe
as pingas da túa suor como ferro candente,
traspasando os músculos.

Ti fas medrar no meu peito
a cor vermella dos froitos da silva nos meses de inverno.

Libre

Sinto a chamada da terra nas coxas.

Os meus ollos só ansían atopar a verdade,
afastar de min as linguas de serpe
que resoan promesas sucias nos meus tímpanos,
abrir a boca e deixar que a suor
das nubes nubes tristes de inverno
escorregue pola miña gorxa.

Cuspir savia nas feridas e
substituír por zume de froita
o sangue que contamina as miñas veas,
adornar os peitos con plumas de laverca e
cubrir o corpo cun traxe de enredadeira,
espigas e lama.

Esquecer as palabras e aprender
a linguaxe coa que as flores abren os seus pétalos
facendo arrubiar a sensibilidade dos prados.

Non necesito mans que me agarimen,
brazos que me aperten
nin pernas nas que enredar as miñas;
conténtome con regar coas miñas bágoas
as raíces dos carballos.

Non agardo máis sorrisos
que os que debuxan os paxaros
na esteira do seu voo.