A destrución ou o amor

Viviamos inspirando o cheiro
do fluxo dos bosques,
rastrexando as células xerminais
que poboan os terreos fértiles
coa humidade do Outono.

Pasabamos as horas coidando nomes
que dar ás apariencias das nubes
ao tempo que aloumiñabamos as herbas
coas mans cubertas de terra
examinando con precisión a súa superficie.
Calquera figura sen nome parecía
boa para cimentar soños
a través de susurros infinitos
entre os nosos beizos quentes de mel virxe
ata chegar a noite.

Non había estrelas que prometer
porque ficaba cuberta
polo manto nocturno
que deitabas sobre min
coa delicadeza con que a figueira
bota os froitos fóra.

Co paso do tempo decateime
de que as palabras non compensan os actos
e comecei a abrir un buraco
na cerna da touza con ansia carnívora.
E é dende aquela coveira invisible
máis alá das nosas transparencias
que construímos as varridas do sol
nun leito segredo de liberdade
cando ninguén dorme.

Os meus poros despiden fluídos
como esporas na busca do aroma do sexo
que farte os seus instintos naturais.


Un contacto que elimine o espazo
creado pola mestura de suor
entre dúas almas que se aman
alén dos límites físicos.


As efixes que creamos cos nosos moldes
gustarían de penetrarse mutuamente
as cavidades máis profundas
ata traspasarnos as vísceras.
Percorrerían cada palmo da pel do outro
ata sorbernos calquera rastro líquido
que puidese producir a nosa materia viva.
Disporían a súa descomposición en fíos
que entretecer ata cadrelar unha corda irrompible.
Derramarían o seu sangue
por pasar a eternidade nunha cela impenetrable
ata convertila no noso niño de liberdade
a cambio de non se separar xamais.


Os nosos corpos... Necesidade mutua.

Almorzos

Almorzo solitario con tostadas e manteiga. Non me explico por que no teu frigorífico nunca hai manteiga; encántame. Sempre cho digo, mais nunca me lembro de mercala.
Gústame espertar entre as túas sabas de algodón porque a mesa non se fai inmensa e réstalle importancia ao almorzo. En realidade, non me importa demasiado almorzar tostadas con marmelada de fresa se podo ollar o teu pixama de raias azul ao borde da cociña mentres botas cola- cao ás tazas.

senda

Precisaba respirar e non sabía como.
Os meses pasaban
e os ecos da túa voz
repetían a dirección dun camiño a coller
abríndose paso entre o nobelo de ideas
que embarullaba a miña cabeza.

Entón mollei os pés un pouco
e adentreime na frialdade da auga mariña.
Ti ollábasme enterrado ata os nocellos
entre miles de millóns de graos de area
co leve sorriso que precede aos saloucos satisfactorios.
Correspondino e suspirei fondamente.
Despois permanecín inmóbil
disfrutando da irreal infinidade
que confiren ao mundo sensorial do ser
os bicos con significado.

Tras aqueles intres eternos
as miñas pernas abandonaron a auga
e pasei horas buscando pedriñas que desprender
detrás de cada unha das miñas pegadas
para non esquecer a xénese do meu punto de partida.