lunes, 30 de abril de 2007

Neruda


Si. Moito se di sobre Neruda... Básicamente sobre Veinte poemas de amor y una canción desesperada, pouco máis ou menos.

Comecei a ler na preadolescencia o seu diferente Para nacer he nacido e dende entón continuei a navegar entre os seus versos ate hoxe. Hai ben pouco decidín mercar a última edición de Oda a la bella desnuda y otros escritos de amor, que vén fabulosamente acompañada cunhas fermosas ilustracións da para min totalmente descoñecida María José Romero.

Non quero enredar máis. Deixo este poema.


"Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes

a tus ojos oceánicos.


Allí se estira y arde en la más alta hoguera

mi soledad que da vueltas los brazos como un náufrago.


Hago rojas señales sobre tus ojos ausentes

que olean como el mar a la orilla de un faro.


Sólo guardas tinieblas, hembra distante y mía,

de tu mirada emerge a veces la costa del espanto.


Inclinado en las tardes echo mis tristes redes

a ese mar que sacude tus ojos oceánicos.


Los pájaros nocturnos picotean las primeras

estrellas

que cetellean como mi alma cuando te amo.


Galopa la noche en su huella sombría

desparramando espigas azules sobre el campo"

No hay comentarios: